Nomadenleven

Wij weten al heel lang dat er nomadenbloed stroomt door onze aderen en toch wonen we al zo’n 35 jaar op dezelfde plek. Verhuizen doen we veel maar dan binnen onze eigen muren en in plaats van een tuin hebben we onze caravan op een heerlijke plek in een stukje natuur vlak in de buurt staan. 

Om van de ene plek naar de andere te reizen kiezen we zelden de kortste route maar nemen liever een ruime omweg om te genieten van alle mooie natuur en de ruimte die we dan tegenkomen.

Sinds we een maand geleden een stoere tent hebben gekocht komt het element nomade nog beter tot zijn recht en we genieten daar intens van. 

Het leven op een simpele camping en middenin het landelijke leven waar alles, ondanks alle machines die hard werken, toch een stapje rustiger lijkt te gaan. De boer die weet dat er buien opkomst zijn terwijl zijn gemaaide gras nog ligt te drogen, loopt de wei in en draait wat aan het gemaaide gras, voelt, ruikt en haalt de trekker met grote hooivorken er achter en gooit het hooi nog een keertje om en op regels. Na een uurtje komt de grote hooislorper die er een pakketje van maakt met daarachter de grote inpakker die de pakketten vacuüm in het plastic wikkelt.

Natuurlijk zeg ik dan als geboren en getogen stadse: ‘waarom moet dat nou weer in plastic?’ 

Een deskundige campingbuur legde dit meteen uit: ‘door het hooi zo vacuüm in te pakken is er geen risico op broei en daardoor gaat er veel minder hooi in vlammen op.’ 

Oké die vlammen heb ik vroeger gezien toen ik met mijn ouders en broer vakantie vierde op een woonboot in Harderwijk. Recht voor onze deur vloog een hooiwagen in brand en er was geen redden meer aan, mega vlammen vernietigden het hooi en de wagen waar het op lag. Door de wind vatte ook de tweede wagen vlam en zelfs de trekker ging verloren in de vlammen. 

Ergens moeten daar nog dia's van zijn, van de winter maar eens uitzoeken.

Natuurlijk hoop ik dat er een goed alternatief voor dat plastic gaat komen, daarvoor blijf ik stadse.

Geschiedenis

Ook vanaf de camping gingen we er op uit, bijvoorbeeld naar de Duivelsberg. Alleen die naam maakt natuurlijk dat je ernaar toe wilt, tja en ook het bericht over de heerlijke pannenkoeken die ze daar bakken. 

Een pracht gebied met resten van een lang vervlogen verleden dat goed voelbaar was tussen de mooie oude bomen.

Een dag later reden we huiswaarts niet omdat we dat wilden, maar omdat er van alles op ons lag te wachten. Bovendien is een van de stelregels dat als we ergens zolang zijn dat we de plek zonder moeite terugvinden, het tijd is om te verkassen. 

Ook nu reden we niet de rechte snelweg maar de kronkelige B weg die je altijd op bijzonder plekken brengt. 

We kwamen een stukje door Duitsland, eerst langs Kleve en daarna wilden we door naar Emmerich maar daarheen was een weg afgesloten zonder wegomleiding en dat bracht ons bij een bijzonder stukje natuurgebied bij de resten van een oude spoorbrug bij Griethausen over de Griethauser Altrhein. 

Bij nazoeken thuis blijkt dit de oudste stalen spoorbrug van Duitsland en natuurlijk gebouwd door de Nederlanders interessant om te lezen https://nl.wikipedia.org/wiki/Spoorlijn_Zevenaar_-_Kleef

Ik voelde veel verdriet rond en onder de brug, zal wel met de wereldoorlogen te maken hebben waarin ook deze brug een rol heeft gespeeld. In het verhaaltje op Wiki staat iets over troepenvervoer maar ik heb het gevoel dat er ook ander vervoer is geweest waar we allemaal de beelden wel van kennen.

Na nog wat omzwervingen door bekender gebied zoals de Veluwe kwamen we in de loop van de middag thuis. 

Tactiek is dan om zo min mogelijk spullen uit de auto te halen zodat het gevoel blijft dat we zo weer weg kunnen, wat wel een opmerking van een vijfjarige buurman opleverde: "waarom hebben jullie de auto zo vol spullen?" en ons antwoord "door het kamperen" vond hij niet bevredigend. 

Heeft vast keurige ouders.

Toch hebben we besloten om even niet weg te gaan zelfs niet naar de caravan. In eerste instantie noem je het ziek, of een koudje, maar bij nader inzien hebben we gewoon tijd nodig om alle energieën die zijn langsgekomen, of liever waar wij langs zijn gekomen, in ons te laten inwerken en harmoniseren. 

Henk doet dat door heel veel te slapen en ik, tja ik natuurlijk door heel veel te schrijven.

 

leven in het tempo van de koeien Am Griethauser Altrhein