Acceptatie

In een omgeving waar constant wordt geroepen dat ‘je het gewoon moet loslaten’ of ‘ergens een plekje moet geven’ is het een verademing om een boek tegen te komen dat helemaal mijn kijk op de zaken bevestigt. Twee jaar geleden schreef ik:

Loslaten

Hoe simpel klinkt het, we roepen het elkaar iedere dag toe.

Maar ga er maar eens mee aan de slag dan zul je merken dat er iets aan vooraf moet gaan:

Er kan pas iets uit je handen vallen als je het vast hebt!

Dat zelfde geldt voor loslaten van emoties.

Pak ze vast, durf erin te duiken, ervaar de emotie opnieuw

Alleen dan kun je er stukje bij beetje afstand van nemen.

Sommigen ervaringen laten littekens achter die af en toe jeuken of pijn doen.

Maar je zult ze steeds sneller herkennen

En er daardoor makkelijker afstand van nemen.

Wat ik nu als aanvulling daarop ervaar is de acceptatie.
Alle gebeurtenissen in je leven veroorzaken gevoelens en onze no-nonsens maatschappij  beveelt je van jongs af aan om flink te zijn. Huilen is voor slappelingen.

Zo word je geconditioneerd, is je pop kapot? Ach kind er zijn ergere dingen in het leven.

Op mijn 11^de overleden mijn beide oma’s kort na elkaar en toen ik huilend naar mijn moeder ging, omdat ik háár zo zielig vond omdat haar moeder was overleden, zei ze: ‘moet je daar zo om huilen?’ Inderdaad mijn ouders hadden in de bezettingstijd veel ergere taferelen gezien die hen gedwongen hadden een schild van onaanraakbaarheid om hen heen te vormen om te overleven.

Met die ballast werd ik ouder en er gebeurde intens verdrietige dingen, maar uithuilen deed ik niet want er waren toch ergere dingen? Zelfs toen mijn broer op 37 jarige leeftijd overleed, was het advies van mijn oom: ‘flink zijn hoor!’

Onze ongewenste kinderloosheid werd nauwelijks besproken binnen de familie en toen ik een keer tegen mijn zus zei dat mij dat verbaasde, was haar antwoord: ‘ik ben bang dat je dan moet huilen’.

Na nog vele verdrietige ervaringen, kwam ik een tijdje in het hulpverleningscircuit terecht en daar leerde ik dat ik mocht huilen en mijn verhaal mocht vertellen als ik daar behoefte aan had, ook al was het voor de twintigste keer. Ik voelde hoeveel goed dat deed voor mijn lijf, er kwam ruimte omdat mijn verdriet er mocht zijn.

Kort na die periode kwam ik terecht in een spiritueel centrum waar ik tegenstribbelend de eerste stappen op mijn bewustwording pad zette. Er werd gevraagd open en eerlijk met elkaar om te gaan totdat ik de vraag ‘heb jij kinderen?’ iets te vaak met ‘nee, helaas niet’ had beantwoord en ik van een van de groepsgenoten te horen kreeg dat ik niet voortdurend aandacht moest vragen, want dat er wel erger dingen waren dan dat.

In een klap ging de voorzichtig opengezette deur weer dicht. Gelukkig was ik toen wel weer gestart met schrijven en ik heb veel van mijn gevoelens met mijn toetsenbord gedeeld.

Zo werd ik me steeds bewuster van wie ik ben en ik groeide weg bij veel van de mensen die ik in het centrum had ontmoet. Voor de ontwikkeling van mijn bewustzijn heb ik andere bronnen gevonden en een daarvan is lezen.

Afgelopen december kreeg ik het boek – de Helende kracht van acceptatie- van Annemarie Postma. Het is voorlopig mijn bijbel, want zij beschrijft precies hoe ik het ervaar.

Alleen door te voelen wat gebeurtenissen of herinneringen met je doen en niet te vechten tegen dat gevoel, hoe boos, verdrietig, angstig het gevoel ook is, het mag er zijn. Vanaf het moment dat je het toelaat en er niet meer tegenin vecht voel je dat de heftigheid van de emotie verdwijnt.

De emotie is en blijft onderdeel van jouw Zijn en het is goed zoals het is.

 Carla

terug naar de website