Spiri-dinges-schrijver.

Schrijven, ze hebben het over schrijven en wat wilde ik het graag, schrijver worden, zonder te beseffen dat ik het al was. 
Schrijver van de verhalen die door mij heen gevormd worden. Woorden die opgeslagen liggen in de bibliotheek van het Grote Al Bewustzijn. Maar als dat het Al Bewustzijn is, dan hoef ik ze niet meer te schrijven, want dan kunnen jullie ze toch allemaal ontvangen? Ga nou eens gewoon rustig zitten en nee, niet zo’n irritante New Age pingel aanzetten want dat leidt alleen maar af. Ook dat gedoe met rechte rug of lotushouding  is nergens voor nodig, gewoon lekker zitten. Als het kan zou je lekker buiten in de warme zon kunnen gaan zitten, maar je kunt je ook voorstellen dat je lekker in de warme zon zit en als je dan je ogen sluit, zit je daadwerkelijk in de warme zon. Voel je hoe al je spieren verwarmd worden? Dat is het idee. Als je zo zit, ogen dicht en de stilte van de natuur om je heen ga je gewoon luisteren en nee, niet naar een stem die in je oor toetert, maar een subtiele kriebel ergens in je hoofd, een kriebel waar jij de betekenis van kent. Zo laat je meer en meer kriebels in je hoofd opkomen en als je slim bent, pak je na enige tijd je pen en papier en gaat schrijven. Niet voor het mooi, niet voor een ander, gewoon lekker schrijven voor jezelf. Als je wat meer gewend bent om te schrijven zonder erbij na te denken, kun je proberen of het ook lukt als je achter je toetsenbordje zit. Je moet wel aardig door kunnen typen, want de woorden stromen in een razend tempo langs en je moet wel opschieten om ze allemaal te vangen. Maak vooral niet de fout om je automatische spellingcontrole aan te zetten, want dan gaan alle rode en groene slangen je aandacht afleiden en dat is jammer want het ging hier voor jou, dat je zit te schrijven.

Mocht het schrijfsel je zo goed bevallen dat je het met anderen wilt delen is er tijd genoeg om de hele bups tegelijk door de spellingcontrole te gooien. Geloof nou niet dat je schrijfsel dan in correct Nederlands verschijnt, want er zit een hoop conflict tussen de controle en het daadwerkelijk netjes Nederlands.

Van geschreven woord tot verbeelding

Goed dat was dan over de techniek van het schrijven. Deze manier van schrijven noemen sommigen intuïtief, anderen die de kracht buiten zichzelf leggen noemen het automatisch, of wel door entiteiten, liefst je eigen gids, gestuurd.

Toen ik in het spiri-gekkenhuis rond liep en dacht dat daar mijn verlossing lag, dat wil zeggen, ik dacht dat niet maar men vertelde het mij en het was beter om niet tegen te spreken. Dan werkte je niet hard genoeg om de status van oude ziel waar te maken en bij de geredden van deze wereld te horen.

De geredden natuurlijk voor de nieuwe tijd, de nieuwe energie ofwel de vierde/vijfde dimensie die rond 2012 haar intrede doet op aarde. Het verhaal klonk zo logisch dat ik mijn ingeprente waanideeën uit mijn jeugd overboord gooide en aan het werk ging. Tegen de opspelende  oude plaaggedachten zei ik heldhaftig stop en de nieuwe manier van denken nam meer en meer bezit van mij, dat was goed want door zo aan mijn Zelf te werken zou de verlichting nog net op tijd komen. Bijna drie jaar paste ik mijn leven aan, aan de adviezen van de spiri-groep. Het voelde gelukkig, een vorm van nieuwe familie nadat de oude familie, die van vlees en bloed, was overleden. Alleen ergens knaagde er iets, maar dan hoorde ik de stem van mijn moeder in mijn achterhoofd weer haar “maar jij bent ook altijd zo kritisch” zeggen en hield mijn mond.

Het ergste was het pareren van woorden als ik vragen stelde.

 Bijvoorbeeld: “ik snap niet waarom….”   

“Maar lieve, het gaat nu juist om het ont-snappen” met een goddelijk lieve glimlach van ‘dommertje nou toch’.

Zo tuimelde ik er steeds meer in en het enige wat me echt hielp en rust gaf was het schrijven. Het schrijven van prachtige teksten en verhaaltjes. Wel werd mij meteen verteld, als ik een verhaaltje voorlas, dat het natuurlijk niet mijn verdienste was, maar dat ik goed had geluisterd naar mijn gids. Let wel mijn Hóófd-gids, die door het opperhoofd van de spiri-club zelf voor mij was gekneed en naamgegeven. Het voelde niet eigen, niet fijn, maar de deskundige had gesproken.

Natuurlijk vertelden ze me dat ik bij mijn eigen waarheid moest blijven, maar als ik dat deed dan klopte mijn waarheid natuurlijk niet en er werd me nog eens duidelijk uitgelegd hoe ik er wel tegenaan moest kijken. Nou ja, moeten niet natuurlijk want we waren toch lekker aan het ont-moeten.

Gelukkig kon ik me, om te schrijven en anderszins te creëren, terugtrekken in mijn eigen ruimte. Mijn heilige der heilige en dat was het beste van het spiri-tehuis, naast een heleboel lieve, wijze mensen, die net als ik hun oren toch wat teveel naar de mening van het opperhoofd lieten hangen en waarmee de echte klik van vriendschap niet kwam, een enkeling uitgezonderd.

Omdat ik zo mooi mijn waarheden uit de kosmos kon halen met het automatisch schrijven, moest ik wel meteen ingezet worden bij spiri-beurzen om te orakelen. Vond ik dat fijn? O jee ja, natuurlijk was ik gestreeld door het feit dat mensen herkenden wat ik zei en iedere keer was ik zelf ook erg onder de indruk van wat ik mocht zeggen en doorgeven.

Alleen was het wel de bedoeling dat ik me aanpaste aan de norm en die hield in dat iedereen bij zijn/haar partner moest worden weggepraat, zodat de Enige Ware Liefde kon ontstaan, namelijk die met de tweeling ziel. We moesten er wel altijd bij vermelden dat die tweelingziel al in de wacht stond maar ja, in de toekomst kijken mochten we natuurlijk niet.

Gelukkig had ik mijn eigen ruimte en kon ik me meestal aan dit soort profetieën onttrekken, maar ik heb zoveel totaal ontredderde mensen gezien. Totaal uit het lood door alle verhalen over overspelige en drugs gebruikende partners, de advocaat was al bekend en de ene na de andere scheiding werd geforceerd. Diepe droefenis en grote afhankelijkheid aan het opperhoofd, maar als je eenmaal zover was en gescheiden en totaal ontregeld, je verhaal wilde doen en hulp wilde bij het weer op de rails zetten van je leven, werd je gedumpt want de volgende prooi stond op de stoep en jij moest nodig uit je slachtofferrol stappen, want men raakte verveeld door steeds weer jouw verhaal.

In deze hele gang van zaken liep het voor mij/ons heel anders, want wij bleken de gelukzalige staat van tweelingziel al bereikt te hebben en terwijl ik op dat moment na alle shit die ons was overkomen, snakte naar alleen en nooit meer samen, werd ons verhaal het omgekeerde. Wij moesten samen blijven. En ja ik ben blij dat we hebben doorgezet en samen zijn gebleven, want inderdaad er is iets bijzonders dat ons bindt, maar daarbij hadden we de spiri-athers echt niet nodig, we zouden er zelf ook wel uitgekomen zijn, misschien wel beter en zeker sneller.

We zaten natuurlijk in de transformatie en groeiden ieder in eigen tempo lekker steeds verder uit elkaar en dat uit elkaar werd benadrukt door het opperhoofd, dat naar mij toe alles bij manlief legde en naar hem toe volhield dat ik niet goed bezig was. Ach, gewoon het verdeel en heers verhaal.

Waarom ik zo lang stand hield daar? Toch een vorm van sekte gedoe, gemeenschappelijk denken en waarom moest ik weer de uitzondering zijn. Of, ik sta al zo alleen in de wereld, waarom zou ik dit nu weer opgeven? Of, misschien wel het intens gehecht zijn aan mijn heerlijke eigen werkruimte, waar ik zo had genoten tijdens het creëren van mijn eindexamen-opdrachten en daarna het samenwerken met mensen die een stukje op weg geholpen wilden worden door middel van creatief bezig zijn. Natuurlijk ook, omdat ik het eerste jaar heb gezien hoe het ideale samenleven zou kunnen zijn in de vorm van gunnen, geven, delen. We lunchten vrijwel dagelijks samen en er was altijd van alles, iedereen droeg zijn steentje bij en daardoor was er altijd genoeg. Dat hoefde niet op afspraak, of naar ratio, nee dat ging echt op ingeving en iedereen was tevreden, totdat het ikke-fluisterstemmetje binnendrong, helaas heb ik dat stemmetje zelf meegeholpen om binnen te sluipen en met de trieste manier van zielig doen met een uitstraling van ‘kijk mij eens sterkt zijn onder mijn zware lot’ kreeg dit stemmetje al gauw een veel te grote plaats in het geheel. Het stemmetje had een ingebouwde meetlat en wist slinks door te geven wie meer had gegeten dan betamelijk. Door het metende stemmetje werd de sfeer van samen ervoor gaan, steeds meer ondermijnd en het stemmetje ging meer en meer bepalen wat mocht en niet mocht. Kleren waren te heftig gekleurd, ringtones van mobieltjes waren niet naar de zin en zo beheerste het stemmetje steeds meer.

Helaas kwam er daardoor ook een wijziging in de samenstelling van de groep getrouwen, mensen verdwenen en er kwamen anderen, die beter pasten in de energie van het meetlint en die vooral erg goed naar zichzelf toe konden meten.

Gelukkig kon ik mij handhaven door mijn werkruimte en ik liet steeds meer de boel de boel, totdat natuurlijk de kruik een keer brak, want hij was lang genoeg te water gegaan. Er kwam een moment van buigen of vertrekken en aangezien buigen niet mijn meest geliefde houding is, werd het vertrekken.

Vertrekken met eerst veel verdriet om alles wat ik had geïnvesteerd en moest achterlaten, maar al gauw werd dat een gevoel van heerlijke vrijheid, doen en laten en zijn wie, wat en waar ik wilde.

Proberend zonder oordeel zonder boosheid, te genieten van dit moment.

Bedenken en dromen van hoe het verder kan gaan, de zaadjes de lucht in gooien en kijken waar de kiempjes opkomen en waar ze mogen uitgroeien tot mooie stevige planten.

In de afgelopen jaren gebeurde er veel in en met mij, de ongedefinieerde woede die altijd ergens in mij gloeide werd verdriet en verdween uiteindelijk. Ik ging mij steeds meer uitspreken en niet alleen een op een, maar ook in groepen wist ik mijn zegje te zeggen en nog wat later stond ik voor een groep te oreren.

Zeker nadat ik vrijgemaakt was, kwam er zoveel bijzonders op mijn pad, ik werd uitgenodigd om een zaal vol kunstenaars toe te spreken over het drama van de wegvallende subsidies. Ik kon er een vrolijk verhaal van maken, want wegvallende subsidies zijn een zegen, omdat mensen weer inventief opzoek moeten naar andere inkomstenbronnen. tijdens dat proces kwam ik in contact met allerlei optimistische mensen en toen werd ik me pas bewust wat een negatieve energie er op het laatst in het spiri-centrum had gehangen en hoe ik totaal niet meer in die energie thuis hoorde.  

Nu ben ik op het punt dat ik me laat uitdagen door een fb vriendinnetje om te schrijven, maar waarom, wat heb ik toe te voegen aan alles wat al geschreven is? Is het niet allemaal dat

ikke-stemmetje dat wil schrijven om te blijven? Ik doe de knutsels wel, ik kan me uiten door het kneden van een stuk klei in mijn handen, of door met een dikke kwast met vette verf in mijn vuist op een doek te keer te gaan.

Ik zou wel graag meditaties willen inspreken, want ik weet dat mijn stem daar heel goed voor is, ik lul ze allemaal zo bewusteloos en mooie spiri-foto’s heb ik ook zat gemaakt, zodat er een aardige PowerPoint zou ontstaan. Soms word ik blij als er een mogelijkheid gloort om weer spiri-technisch aan de gang te gaan, maar als ik dan de bagger lees op de diverse spiri-fora op internet dan bekruipt mij de kriebel weer om daar echt nooit meer bij te willen horen. Toch kan ik niet ontkennen dat ik een spiri-wezen ben, net als ieder ander mens, alleen ben ik het me iets meer bewust dan menig ander. Wat zou het af en toe heerlijk zijn om niet in de ogen van anderen te lezen hoe het met ze gaat. Om een foto gewoon neutraal te kunnen bekijken, zonder allerlei bij-informatie te ontvangen. Toch als ik dat niet zou hebben, zou ik vermoedelijk behoren tot de grote groep die in angst leeft, omdat ze zich bedreigd voelen in hun voortbestaan door regeringen en aflopende kalenders. Dat zou mijn leven veel minder fijn maken, maar ook wel weer makkelijker want van alles wat er gebeurd, kon ik dan de oorzaak buiten mezelf leggen en lekker schelden op hunnie, die het zo fout doen, zonder bij mijzelf naar binnen te hoeven kijken.

Misschien is het toch het beste om me als spiri-gestoorde te accepteren en er het best ervan te maken, het oordelen aan de anderen over te laten, want het oordeel zie ik in hun ogen. Dat oordeel loopt van ”totaal gestoord”, langs “laat maar lullen”, tot “goh, vroeger was ze toch heel normaal, jammer dat ze zo is afgegleden”, maar ja, “na alles wat zij heeft meegemaakt” en “niet iedereen kan daar zonder kleerscheuren uitkomen”.

Om vervolgens tevreden achteruit te leunen in de overtuiging dat het hen niet zal gebeuren, dat zij reëel met de voeten op de grond nuchter zullen blijven. Ik weet dan weer hoeveel bijzondere "ach", en "oh", momenten zij zullen missen in hun leven, omdat ze niet eens tijd hebben om stil te staan bij toevallig, laat staan het wonder van de synchroniciteit te beseffen.

Gelukkig schrijf ik net een enorme voor-oordeling op en dat zou dan weer het bewijs zijn dat ik toch een gewoon mens ben, want spiri-toppers oordelen niet, die Zijn en geven alles en iedereen de ruimte om te Zijn. Let wel op de hoofdletter, want dat maakt zijn tot heel bijzonder Zijn.

Als ik nu even rustig zit en naar oude muziek luister onderzoek ik wat nou mijn en dijn schrijven is, want als dijn de kosmos is die spreekt, kan die niet oordelend zijn en als het mijn schrijven is dan ben ik toch een beter schrijver dan ik ooit mocht denken.

Carla