Witte Wind toon 8

Mooi hoe alle losse eindjes op een gegeven moment weer op elkaar aansluiten. Ik voel me sinds half december nogal blèh en meestal lukt het me wel om te achterhalen waar zo ’n gevoel vandaan komt. Natuurlijk is december de uitgelezen maand om oud zeer naar boven te laten komen, maar andere jaren hakte dat toch niet zo diep in mijn emoties als dit jaar en het bleef zeker nog nooit zo lang na zeuren.

Vanmorgen las ik op facebook een stuk waarin ik mijn gevoel helemaal herkende, er werd in beschreven dat het iets is van de energie van dit moment en dat veel mensen er last van hebben. Dat geeft me altijd lucht, het weten dat ik niet de enige ben.

Als het over energie gaat heb ik tegenwoordig zoiets van “wat zegt de Tzolkin hierover?” Dat is natuurlijk snel opgezocht. Ik wist al dat het de 13 dagen van de Wavespell van Blauwe Adelaar zijn op dit moment. Blauwe Adelaar is mijn Levenspad en dat betekent dat ik in deze periode mijn Tzolkin ‘verjaardag’ vier. Nu begreep ik plotseling dat in het vorige Wavespell de energie van Witte Wind de boventoon had. Ik had ook nog niet bekeken wat de energie van mijn nieuwe levensjaar, sinds mijn verjaardag in december, is en laat dat nou ook Witte Wind zijn! 

Tja, dat wil zeggen dat mijn geboorte-zegel energie verdriedubbeld werd in de afgelopen periode. Als ik dan lees dat een van de kernbeschrijvingen voor Witte Wind is; “wordt uitgedaagd door angsten over verantwoordelijkheid, toewijding, gemaakte afspraken en besluitvaardigheid, dan snap ik helemaal waarom het de afgelopen weken zo moeizaam ging, want als je je verantwoordelijk voelt en er gaan dingen niet zoals je hoopt, loop je tegen de grote plaaggeest: ‘schuld’ aan. Schuld is heel geniepig, het plaagt zonder dat je het beseft en vraagt om een flinke huilbui, maar ja daar ben ik niet zo goed in. 

Vanmorgen hielp onze hond Donja me daar een handje bij. Ondanks het voortdurend verzorgen van haar poten, zowel voor als na de wandelingen in de pekel-sneeuw, had ze toch een wond open gebeten aan een poot. Dit merkte ik pas tijdens het insmeren met vaseline, ze gaf zo ’n gil, deed meteen haar oren in de nek, alsof ik haar mishandelde en eindelijk barstte mijn huilbui los. Natuurlijk de huilbui van schuld, want ik had haar niet genoeg verzorgd en ik had niet goed gekeken bij het insmeren en ik….  en ik… en ik…

Het ontroerende van een hond is dat die je ook nog komt troosten ook al heb je haar pijn gedaan, kortom het werd een brulbui waarbij alle leed van de afgelopen 59 jaar er uitkwam. 

Nadat ik weer was opgedroogd en mijn eigen gezicht zich weer liet zien, ben ik lekker een eind gaan wandelen om de longen frisse lucht te geven.

Met het bewust worden van de energie van mijn jaar, kan ik het verantwoordelijk voelen met een korrel zout en een portie zelfspot nemen.

Nu ben ik helemaal klaar voor mijn Witte Wind toon 8 dag morgen.

Carla

naar de website