Tweelingzielen

Soms prikkelen de teksten en tegenwoordig de filmpjes van Mandy Kaas mij tot het schrijven van blogjes, deze keer het filmpje over tweelingzielen.

Goed tweelingzielen dus.

Het enige wat ik daarover kan vertellen hoe dat bij ons is gegaan en daarvoor gaan we heel ver terug in de tijd namelijk naar de tijd dat ik rond de dertig was en bedacht hoe leuk het zou zijn om kindjes te krijgen. In gesprekken met een vriendin kwam ik tot de conclusie dat het dan wel zo leuk zou zijn om ook een vader voor die kindjes te kiezen.

Ik koos voor de analoge versie van de datingsite: ‘de Contactenkrant’. Een manier om geheel anoniem en onder nummer contact te maken, nou is anoniem niet mijn echt mijn ding en naar alle contactzoekers maakte ik me al gauw bekend, had heel leuke telefoongesprekken en nodigde wat meneren opzicht uit. Een super leuke en spannende tijd. En van de telefoongesprekken liep nogal uit de hand, ik denk dat we meteen twee uur hebben zitten kletsen en toen hij de eerste keer de trap op kwam voelde het vertrouwd. Zelfs een van mijn katten, die zich nooit liet zien als er herenbezoek was, kwam achter het gordijn vandaan en ging triomfantelijk op zijn schoot zitten. 

Het eerste jaar was spannend, elkaar ontdekken, afwachten hoe familie en vrienden zouden reageren, de eerste weekendjes samen weg. Om kort te gaan na drie maanden woonden we samen en dat doen we, gecertificeerd, nog steeds.  Na dat eerste jaar begon een heel lange slopende tijd van ziekte, verlies van werk, dierbaren en dromen, we zijn dat samen doorgekomen. Niet dat we samen konden verwerken, maar wel in de wetenschap van de ander naast je. In 2008 kreeg ik het advies om eens in een pand hier vlakbij te vragen of ze een betaalbare atelierruimte voor me hadden. Natuurlijk gingen we daar samen op af, we wisten dat het een spiri-centrum was we hadden zoiets van daar hoeven wij geen last van te hebben. In het kennismakingsgesprek, nou ja in de waterval die over ons werd uitgestort door het opperhoofd, viel al vrij vlot de  term tweelingzielen en de melding dat wij dat zijn. Wij hadden zoiets van oké, noem je dat zo, want velen hadden ons al gezegd dat wij zo ’n bijzonder stel zijn, iets wat je zelf niet zo in de gaten hebt want het is nou eenmaal zo als het is.

Sinds die tijd werden wij een zeer benijdenswaardig fenomeen in het centrum waar we naast genieten van mijn atelier, toch ook volop mee gingen doen met de spiri-avonden. Bizarre jaren met het gevoel van heerlijk en erkenning voor stukken in ons zijn die we nog nooit ergens anders hadden ervaren, totdat de energie zowel in ons als in het centrum veranderde en het zeer verstikkend ging werken.

Terug naar het onderwerp tweelingzielen of hoe je het ook wilt benoemen met heel veel of heel weinig woorden. Tussen ons is er een extra, die weinig van mijn vriendinnen ervaren met hun partners. Ten eerste zijn wij zeer heldere spiegels voor elkaar en dat kan zo diep raken dat het regelmatig heel heftige explosies veroorzaakt. De romantiek en het gezellig is vaak heel ver te zoeken, maar de verbondenheid is er tot in het absurde. Voorbeeldje: gisteren zat ik in de trein terug naar huis toen ik plotseling enorme zin in crackers met eiersalade kreeg, iets wat beslist niet op mijn gezondheidsfreak voedingslijstje voorkomt. Bij thuiskomst was ik dat alweer vergeten, maar nadat we lekker de dag hadden doorgesproken en hadden genoten van het eten, vertelde ik van mijn plotselinge zin in eiersalade en Henk vertelde dat hij dat ‘s middag op zijn brood had gegeten, ook geen dagelijks gebruik. Het bleek dat hij dat at op het moment dat ik de behoefte voelde. Dit is natuurlijk maar een onbelangrijke gebeurtenis, maar het geeft wel aan hoe intens wij in elkaars energie verknutseld zitten. In het filmpje maakt Mandy dat zichtbaar door haar vingers in elkaar te passen. Zij gebruikt er andere woorden voor, maar ik voel dat als het ineengrijpen van elkaars energie.

Om het verhaal niet nog veel langer te maken, hoe je het noemt, waar het uit voort komt en of het wel of niet mogelijk is met een andere partner, maakt mij niet veel uit. Ik vind de term tweelingziel wel passend, als ik ons tele-voelen /-weten vergelijk met de ervaringen van fysieke tweelingen. Ook die hebben vaak flinke confrontaties door de herkenning van het zelf in de ander, maar kunnen niet los van elkaar. 
Soms wel fysiek maar nooit emotioneel.

Carla

terug naar de site