Mijn innerlijk kind

Van de week had ik een fijn gesprek waarin het ging over de liefde, lichamelijke klachten en het verbinden met je innerlijk kind. Tijdens dat gesprek kreeg ik een paar heftige steken in mijn oor die wel door de hoge energie van alle kristallen zouden komen, dacht ik. Eigenlijk hield ik de hele verdere dag wat pijn in mijn oor, maar ik besteedde er geen aandacht meer aan. 

Na nog een paar dagen vol ontmoetingen en zeurderige pijn, was ik gisteravond lekker alleen aan het lummelen in de caravan en mijn oor liet zich meer en meer voelen. 

‘s Nachts werd de pijn zo hevig dat ik alle angsten kon voelen: stel nou dat het niet mijn oor is, maar ...….. en alle mogelijke enge scenario’s kwamen langs en de angst 'wanneer en hoe' moet ik aan de bel trekken? Dit ging een tijdje door totdat het door mijn hoofd schoot: “dit had ik als kind regelmatig”. 

Mijn moeder deed dan wat olie en een watje in mijn oor en vervolgens bedacht ze iets om mijn aandacht af te leiden, want dan voelde je de pijn niet zo erg. Een keer werd de afleiding het opruimen van de grote kast in mijn slaapkamer, sowieso al een akelige klus, want het hield altijd in dat ik dan afscheid van heel wat speelgoed en kleding moest nemen. Die zaken verdwenen dan naar de buren, waar een stel jongere kinderen waren. 

De klus kon mij niet afleiden van de pijn, maar daar zeurde je dan niet meer over, want dat irriteerde mama alleen maar. Uiteindelijk verdween de pijn toch, want het trommelvlies scheurde en alle pus en troep vond een uitweg, zoals altijd na een oorontsteking.

Omdat de ontstekingen vaak terug kwamen, werd het de hoogste tijd om mijn amandelen te laten weghalen. Ik was al oud met mijn 7 jaar, meestal werden deze nutteloze aanhangsels al op veel lagere leeftijd weggehaald. 

Leve de westerse geneeskunde!

Mijn moeder bracht me met de tram naar het ziekenhuis en ik werd opgenomen op afdeling “De Engelenbak”. De ingreep volgde meteen na wat onderzoekjes. Ik werd in hoge stoel gezet, mijn handen en voeten werden vastgebonden en ik kreeg een etherkapje op mond en neus. De slimme anesthesist zei dat ik de vieze lucht maar flink moest wegblazen, helaas moest ik na het harde blazen toch wel eens inademen en weg was ik. De dag van de ingreep mocht ik geen bezoek hebben, want stel je voor dat ik zou huilen en een nabloeding zou krijgen. De volgende dag, zaterdag, was sop-dag op de afdeling en ook dan was er geen bezoekuur. 

Ik herinner me de hoge koorts die ik had, ik legde mijn hoofd iedere keer tegen een andere koele spijl van het bed totdat die warm werd en dan zocht ik een nieuwe, koele spijl. Veel drinken moest ik en daarom ik kreeg melk, vieze 'dubbel gestoomde' (gesteriliseerde) melk, wat een beleid! 

Al die slijmvormende melk geven aan een kind met grote wonden in de keel, wisten ze niet beter?

Zondagmiddag kwamen mijn ouders op bezoek en namen een prachtig sprookjesboek mee, zo eentje met pop-up platen. Mijn dag was weer goed, ook al was het niet fijn dat ze al weer snel vertrokken zonder mij. 

De volgende ochtend kwam mijn moeder me gelukkig halen en met de tram gingen we naar huis terug. Daar wachtte een heel rare verassing: de hele woonkamer stond op z’n kop, want mijn moeder had haar emoties, nadat ze me had weggebracht, weggestopt door het plafond te gaan soppen. Dat soppen was niet geheel gelukt en er moest nu een witkwast aan te pas komen. 

Door deze herinneringen snap ik plotseling waardoor ik zo gestoord ben geraakt in het hulp vragen bij pijn en in het benoemen van lichamelijke klachten bij een arts. Natuurlijk wist mijn moeder niet beter, want ook zij was een product van haar harde opvoeding.

Zo kan het contact maken met je innerlijk kind, plotseling inzicht geven in raar gedrag. Om dit gedrag te helen zal meer tijd nodig zijn, maar mijn oorpijn is niet meer nodig en bijna weg. 

naar de site