Heling op afstand

In mijn element, voeten op de grond, onder de bomen, ruimte voor wandelingen, hetzelfde pad iedere dag anders. Gewoon rust en doen wat er zich voordoet. Simpel afstand nemen van wat mensen elkaar aan doen; het grote gegraai in de centenpot, waardoor hun eigen toekomst op het spel komt te staan. Laat maar, ik hoef er niets meer mee, wat gezegd moest worden is gezegd en nu is er alleen ons heerlijk plekje waar alles gaat zoals het gaat.

Bij regen en kou binnen met een boek, een pot thee en mijn fb-vriendjes via het scherm. Met mooi weer buiten, flesje water, boekje of gewoon de zon laten spelen over mijn lijf, contact met mijn vrienden in de andere sfeer. 

Een massage door de grote vader Zon, tintelend over mijn vel.

Slapend opladen in de energie van zuster Maan, als zij voluit reflecteert wat Zon haar zendt.

Het feest van werken op de moestuin, niet omdat het moet, maar omdat het fijn is, handen in de klei. Gezond voelen groeit sterker dan sinds tijden, voeding is onder geschikt geworden, een beetje groente; fruit; noten en soms een beetje soja in welke vorm dan ook.

Dan verloopt het seizoen, de buren gaan naar huis. Er komen een paar bijzondere reisjes op mijn pad, intens, diep doorvoelde vriendschap. 

Het is goed en alles kan. De zon blijft schijnen en brengt weer rust.

Totdat de herfst zich echt laat voelen, storm; regen en kil tot koud. 

Het leven en voelen keert zich naar binnen, verstilt, is goed.

Na even tussen de stenen, om zaken te regelen, is de terugkeer plotseling moeilijk maar het gaat snel weer goed. Zorgen voor het zelf, tevreden genieten van de geuren en kleuren in het bos, ondanks bewust ervaren van paniek en verdriet van anderen, vrienden.

Tot gisteren ineens beroerd, een hoofd dat op barsten staat, een oog dat nauwelijks rond wil kijken, tijd om weer tussen de stenen te gaan, om onder te duiken. Een heftige huilbui bij het scheiden, ik wil niet alleen maar weet dat het niet anders kan. Diepe schreeuwende snikken, zo niet passend bij mij.

Mezelf toestaan een pijnstiller te slikken en stilletjes onder een dekentje op de bank tot rust te komen. Genieten van klassieke muziek, weg glijden op de golven van Mozart Pianoconcert no. 23 KV 488, al 25 jaar een rode draad door mijn leven. 

Als de ergste druk in het hoofd is afgenomen een blik op het scherm waar zoveel fb-vriendjes lieve woorden hebben geschreven, dat doet goed. En dan valt mijn oog op een pb’tje: een lieve vriend biedt een heling op afstand aan, natuurlijk geef ik toestemming en binnen een paar minuten stromen de tranen weer over mijn wangen. Een ‘help, help’ ontglipt en verbaast me. 

Wat gebeurt er toch?

Dan blijkt dat hij de afstandsheling meteen heeft gestart. Ik laat het over en door me heen gaan, word weer rustiger, gapen en rillen horen erbij. Ik zie de heler met mij bezig en weet wanneer het goed is. 

Drinken, kruidenthee en verse tomaten-met-groentesoep, warmer worden na de kou tijdens de behandeling. Het is goed. Er is rust en ruimte in mijn hoofd.

Dan na een paar uur een hindernisje dat aanleiding geeft voor een heftige, boze uitbarsting, geraakt in mijn ‘niet gehoord worden’. 

Boos, verdrietig, waarom nou zo?  Weer gevlucht in de muziek en rondsnuffelen in wat boeken, tot plotseling het gapen weer begint.

O, ja de tweede behandeling! 

Langzaam komen de inzichten, niet mijn lijf is ziek, het gaat om de reading!  

Ik heb een reading aangevraagd en degene waarover deze zou gaan voel ik nu diep in mij. 

Het is haar hulp roep, haar verdriet en haar woede, nog steeds haar woede, in de maling genomen door het leven.

Ik zie het toetsenbord weer tekeer gaan zoals toen, zo vlak na haar overlijden, ieder keer als ik iets wilde schrijven aan degenen die haar lief waren. 

Ik begrijp en val dan gedurende ruim 12 uur in een diepe helende slaap.

Begrip, inzicht, rust, bedankt lieve Rien.

Terug naar de site