Herfst-herinnering

Vanmorgen op deze prachtig herfstdag wist ik plotseling wat ik wilde: 

naar Groenendaal. Ik ben daar in mijn jeugd regelmatig wezen wandelen met onze buren, een gezin met vier kinderen. Zij hadden al de luxe van een auto, iets wat voor mijn ouders nog verre toekomstmuziek was. Wij fietsten (ik nog jarenlang lekker achterop bij vader op de fiets). Bijvoorbeeld naar het Bos-plan, zoals het Amsterdamse Bos toen nog heette, via het hobbelweggetje en langs het sluisje, naar de speelheuvel en het kinderbad.

 

Vandaag in de auto, op weg naar Heemstede, zat ik te denken aan die tijd, eind jaren vijftig, begin jaren zestig, met twee volwassenen en vier/vijf kinderen in een auto en echt geen limousine.

Op dat moment voegde er een auto voor ons de snelweg op: een Renault 4 en laat dat nou de auto van de buurvrouw zijn geweest.

Daar zaten we: buurvrouw achter het stuur; buurman met een kind op schoot op de passagiersstoel drie kinderen op de achterbank, waarbij ik steevast in het midden zat op zo'n valse metalen beugel en achterin de kattenbak nog een kind, in de kinderwagen. Autogordels of -stoeltjes hadden we nog niet van gehoord, dus we mochten nog op de knieën achteruit kijken. Er was natuurlijk veel minder verkeer op de wegen en ik heb geen idee hoe hard er werd gereden, snelwegen waren nauwelijks.

Ik had van Groenendaal alleen nog het beeld van een brede laan met hoge bomen en de herinnering aan het verzamelen van afgevallen blad; eikels; kastanjes en paddestoelen (zo heetten ze toen nog), want ook die waren toen nog niet beschermd. Daar mocht ik thuis dan een herfsttafeltje mee opmaken in de keuken, want dan kon mijn moeder het zo de tuin in schuiven als het begon uit te vallen en te stinken.

We vonden vandaag gelukkig nog een parkeerplekje en gingen aan de wandel in het drukke park. Ik herkende er niets meer van, maar genoot intens van dit prachtige bos op oude duingrond. Alles was er: afgevallen blad; eikels (op meerdere manieren) kastanjes, (maar helaas waren die op het parkeerterrein gevallen en kapot gereden) en paddenstoelen. Ik heb niets fysiek verzameld, alleen maar alles op de foto gezet, verhalen opgeslagen van elfenbankjes en kabouterwoningen. 

Mijn neus opnieuw gevuld met de heerlijke geur van dit herfstbos.

Na een lekker stuk lopen onder anderen langs een mooi vennetje, konden we een weg oversteken en via de andere kant teruggaan. 

En daar stond ik plotseling in mijn herinnering: de brede bomenlaan!

Bijzonder te bedenken dat die bomen mij hebben gezien toen ik rond de tien jaar was en daar rond

huppelde. Ik zag niet dat zij groter waren geworden, maar het ontroerde me wel te zien dat een van de reuzen was omgewaaid, net als veel andere reuzen uit mijn jeugd.

Licht melancholisch liep ik mee terug naar de auto, maar we zagen dat er een restaurant was in het oude pand, dat waarschijnlijk onderdeel is van het oude landgoed. Daar hebben we heerlijk op het terras gezeten en ons laten verwennen.

Dankbaar voor weer een prachtige oktoberdag met mooie herinneringen aan een lang vervlogen tijd reden we terug naar huis, ons verbazend over de niet te stuiten bouw van weer nieuwe wegen rondom Schiphol. Ergens gingen we over een viaduct en daar zag ik het: diep onder ons, het sluisje bij het Amsterdamse Bos!

De cirkel is weer rond: oude herinneringen zijn opgehaald en nieuwe geplant.