Stilte

Als het heel druk is in ons hoofd en in ons leven is stilte heilzaam. Het gekke is dat we juist op die momenten de stilte bijna niet kunnen velen. De radio of tv gaan aan om voor achtergrondgeluid te zorgen.

Waarom zijn we zo bang voor de stilte dat we zelfs als we samenzijn met anderen geen moment van stilte durven te laten vallen? We babbelen de stilte vol.

Een van de redenen dat we de stilte vermijden, is dat stilte ons confronteert met ons diepste Zelf en daar zijn we bang voor. Ons diepste zelf vertelt ons ongezouten de waarheid over de dingen die het niet fijn vindt en die er veranderd zouden moeten worden, zodat het leven wat makkelijker wordt.

In de stilte voel je het diepe verlangen om je te verbinden met anderen, maar anderen hebben je al zo vaak teleurgesteld dat je dit niet meer durft. Of de stilte vertelt ons juist dat de verbindingen die we wel hebben niet meer voldoen aan de verwachtingen en dat het tijd wordt om daar veranderingen in aan te brengen. Soms laat stilte voelen dat we afscheid moeten nemen van een ander en dat is verdrietig, maar nog moeilijker is het om tot het besef te komen dat je zelf iets in je houding zult moeten veranderen om een relatie in stand te houden.

Laatst sprak ik een oma die zo verdrietig was dat ze niet meer bij het leven van haar kleinkinderen werd betrokken. Naarmate we er langer over doorpraatten bleek dat zij met zoveel kritiek naar de opvoeding van haar dochter stond, dat ze haar dochter totaal verstikte met al haar goede raad. Als haar kleinzoon bij haar langskwam belde ze meteen haar dochter om te zeggen dat hij te dun, te dik, of te slordig gekleed was en ze werd woedend op haar dochter als die zei dat kleinzoon zelf mocht bepalen wat hij aantrok. Toen ik deze oma vroeg hoe zij het zou hebben gevonden als haar moeder zich zo met de opvoeding had bemoeid, kwam er alleen maar een grote boosheid naar haar moeder die zich juist te weinig met haar kleinkinderen had bemoeid.

Kortom alles werd ervaren als fout en onwil van de anderen.

In de stilte en in het pure contact met ons Zelf, worden we met deze zaken geconfronteerd en is het dan niet makkelijker om met een deuntje op de radio mee te zingen, waardoor ons humeur ook wel weer wat opknapt.

Wat nu als je het aandurft om wel de stilte toe te laten, je kunt het een meditatie noemen. Echte stilte vraag het uitzetten van mobieltje; telefoon; radio en zelfs de deurbel. Even wennen, maar iedereen heeft er recht op om een tijdje onbereikbaar te zijn, ook jij. Zelfs je kinderen kunnen wel een uurtje zonder jouw voortdurende bereikbaarheid, dan leren ze meteen dat er ook anderen zijn die ze even kunnen helpen.

Ga eens lekker zitten, eventueel met een deken om je heen om je veilig te voelen. Je voeten op de grond en je handen op je schoot. Haal een paar keer diep adem, liefs een buikademhaling. In door je neus en uit via je mond. Niet krampachtig maar rustig en diep. Tijdens de ademhalingen voel je de spanning uit je lijf verdwijnen. Als je het prettig vindt, kun je je ogen sluiten, anders richt je je blik op een punt recht tegenover je. Gedachten komen en gaan en dat is goed, je hoeft er geen aandacht aan te besteden of een oordeel over te hebben. Luister er naar en laat ze hun werk doen op een dieper niveau.

Komen er gedachten langs waar je verdrietig van wordt, durf dan het verdriet te voelen en accepteer dat het er is. Het is onderdeel van jouw Zijn en het mag er zijn.

Je hoeft er niet tegen te vechten. Geef ze de ruimte.

Als je na enige tijd de rust weer voelt in lichaam, haal dan weer een aantal keer diep adem, in door je neus en uit door je mond, beweeg je armen, handen en stamp even met je voeten op de grond.

Doe je ogen open en kijk even rond naar de plek waar je bent.

Laat de stilte nog een tijdje duren en voel hoe die nu voelt.

Probeer iedere keer als je drukke leven weer een loopje met je neemt hoef je eigenlijk alleen maar aan dit gevoel terug te denken en je voelt je innerlijke rust terugkomen.

Heel JeZelf