Uitdagingen

We zijn alweer een week op weg in 2015 en januari begint zoals ieder jaar met een grote griepgolf.

Ik heb besloten om dat over te slaan dit jaar, want ik ben weer genoeg aan het tobben geweest met mijn lijf en de onderdelen daarvan die protesteerden. 

Het is wel mooi om dan achteraf eens wat verbanden te leggen tussen de gebeurtenissen in mijn leven en de reacties van mijn lijf.

Tijdens de Intensive van Janosh, speelde mijn buik steeds meer op en het was duidelijk dat daar blokkades weggewerkt moesten worden, iets wat niet alleen met meditatie te bereiken was, er moest uiteindelijk medisch worden ingegrepen om een blokkade te verwijderen: galstenen/-blaas, het opknappen daarna viel me tegen. Ik moest heel rustig aan doen, waardoor ik veel aandacht aan mij besteedde. Daardoor kwam ik veel lagen verder in het begrijpen van mij, hoe dingen werken en wat een van mijn diepe verlangens is. Het moment dat ik me meer wilde inzetten voor andere zaken, werd onmiddellijk afgestraft door weer lichamelijk ongemak: een blaasontsteking. Dit duidde erop dat het niet voldoende stroomde in mijn leven, ik moest nog wat. Ik bekeek het intentiebord wat ik had gemaakt gedurende de Intensive en daar stond een duidelijke wens: ‘lezers voor mijn boeken’.

De wens die mijn vader al had en nooit heeft verwezenlijkt: het schrijven en uitgeven van een boek kauwde langzaam door in mijn onbewuste.

               

Het schrijven zelf is niet nieuw. Zolang ik me kan herinneren, heb ik geschreven. Brieven, eerst kleine briefjes aan mijn moeder, later hele epistels naar familie en vrienden, die verder weg woonden en zeker in de tijd dat ik in het buitenland zat. Toen we eenmaal internet kregen en ik via de mail net zulke verhalen schreef, leverde dat stevige kritiek op: mail was voor zakelijke meldingen! Gelukkig kwamen de soc. media waarop ik mij heerlijk kon uitleven. De leukste tijd was toen ik vanuit de energie van Hathor mocht schrijven. Ik was iedere keer stomverbaasd over de verhalen die dan verschenen en genoot van de reacties daarop. Zo langzamerhand liepen de Hathor-berichten en die van mij in elkaar over en toen ben ik onder eigen naam gaan schrijven, eerst via de blog-ruimte die Hyves ons bood en later via een blog gekoppeld aan onze website.

Op die manier deel je met de hele wereld, maar gelukkig is het in werkelijkheid een klein clubje dat de berichten daar leest, waardoor het helemaal niet eng is om daar te publiceren. Het schrijven daar gaf me voldoende plezier dacht ik.

Helaas kreeg ik in de herfst een flinke bronchitis, waardoor het op de camping wonen en naar buiten gaan ernstig werd beperkt en dat maakte dat ik met mijn kop tegen een muur aan liep, ik moest iets, maar wist niet wat, totdat het opnieuw uit mijn onderbewuste op borrelde: schrijven!

Op dat moment begon ik te schrijven, om mij te onderzoeken dacht ik en om mijn benauwdheid weg te krijgen, maar er gebeurde iets heel anders, er ontstond een lang en ingewikkeld verhaal waarin ik niet zelf de hoofdrol speelde, tenminste niet zoals anders in een blog.

Wat mij duidelijk werd tijdens het schrijven van dit lange verhaal, verdeeld over meerdere dagen, was dat het mij in een andere energie bracht van waaruit het moeilijk was om terug te schakelen naar mijn normale modus. Het was niet het verhaal wat doorliep in mijn hoofd, maar het omgekeerde, ik zag plotseling veel in het dagelijkse leven vanuit een ander perspectief, net alsof ik het zag door de ogen van een hoofdpersoon uit het verhaal en het was heel lastig om me daarvan los te koppelen.

Uiteindelijk kwam het moment dat het verhaal klaar was, toen was het nog lang geen boek, en ik moest enorm mijn best doen om terug te schakelen naar mij. Ondertussen was mijn bronchitis achter de rug en ik dacht dat alle obstakels nu wel achter me lagen.

Ik deelde de eerste versie, in de hoop zulke ongezouten kritiek te ontvangen, dat ik dit avontuur kon loslaten, maar die kritiek kwam niet, tenminste niet van de ander. Natuurlijk wel van mij bij het nalezen van het verhaal en vanaf dat moment nam het verhaal me weer in beslag, maar weer vanuit een ander perspectief. Tegelijkertijd ging mijn lijf opnieuw stevig in protest, misselijk en meer van dat soort onaangenaamheden. Natuurlijk legde ik dit uit als een reactie op het hele schrijfgedoe.

Een vriendin verklaarde het ook zo, de energie die in het verhaal stroomt, moest ook zijn plek zien te vinden in mij. Plausibel, maar ik vond het wel jammer dat het ondertussen de leuke dingen van de decembermaand vergalde, bijvoorbeeld de dagen die we in een prachtig hotel doorbrachten, waar ik van genoot maar hondsberoerd werd van iedere hap die ik at en iedere slok die ik dronk.

Tijdens dat proces was ik me heel bewust geworden van de onzin om een boek te willen uitgeven. Waar was ik aan begonnen? Wat een ellende, het lag al bij de drukker en het proces was niet meer tegen te houden, of toch? Ik mailde met de drukker en vroeg of ik de opdracht nog kon intrekken. Dat kon.

Ik bleef me ziek voelen ondanks die beslissing, zo was er de gourmetmaaltijd van kerstavond, waarna ik ziek mijn bed in dook en als dieptepunt de uitnodiging van een vriendin om tweede kerstdag bij haar te vieren die ik moest afzeggen. 

Ik besloot die dagen de drukproef nog een keer goed en met afstand door te lezen. Ik merkte dat het verhaal me weer boeide en ik na nog een serie aanpassingen, besloot ik de drukopdracht toch door te zetten, nu moest het toch wel gaan stromen in mijn lijf?

Helaas knapte ik van deze beslissing ook niet op, de twijfel sloeg weer toe: het boek verkopen is een ding, maar het idee dat mensen het verhaal gaan lezen is van een heel andere categorie eng. Kortom ik mopperde me suf op mezelf, een echte azijnpisser werd ik, wat ook zichtbaar werd aan de urine die ik produceerde. Geen blaasontsteking wist ik, want hoe je je dan voelt wist ik maar al te goed, dus bleef ik zoeken naar andere verklaringen zoals mijn voeding en het gemis van het buitenleven op de camping.

Het enige wat ik aan voedsel verdroeg was wat fruit, rauwkost, zaden en notenmix en verder eigenlijk niets en mijn drinken bestond uit verse gemberwortelthee en af en toe een beker groentebouillon en zo gauw ik buiten dat lijstje at werd ik hondsberoerd. Heel jammer van de heerlijke oliebollen; appelbeignets en champagne met oudejaar.

Een geliefde vriendin riep nog dat het nu echt mijn tijd werd om over te gaan op lichtvoeding. Ze heeft dat al vaker geroepen en ik voel dan altijd een hevige antireactie in mij. Deze keer voelde ik daar eens verder op in en plotseling begreep ik dat lichtvoeding niet is wat ik voor mij in dit leven creëer, ik hoef daar niet in mee te gaan, het is haar droom, die ze op mij projecteert.

Voortaan hoef ik me niet meer te verzetten als ze dit roept, maar kan ik gewoon accepteren dat het haar visie is, haar droom.

Ondertussen had ik moed gevat om met de medische wereld in contact te treden, want ook dit keer lukte het niet mijzelf te helen, sterker nog ik voelde met de dag beroerder worden.

Vanuit wat onderzoeken bleek dat ik nierbekkenontsteking had. Toen ik verbaasd reageerde, omdat een aantal verschijnselen die daarbij horen zich niet hadden gemanifesteerd, zei de huisarts, dat het bij ouderen anders verloopt. Ik moest nog even lachen tot ik begreep dat hij mij onder de ouderen schaarde. Tja, wat is ouder?

Nu kwam er weer een moment om te leren accepteren, ik moest mijn verzet tegen het slikken van antibiotica opgeven, want een andere remedie was niet meer mogelijk, het had al lang genoeg geduurd. Ik heb het geaccepteerd en ik slik (die troep) de pillen keurig volgens schema, nog een paar dagen en dan is de kuur op, dan ga ik mijn multi-bacterus-cultuur inzetten, om mijn darmen zo snel mogelijk te voorzien van de goedwerkende bacteriën zodat alles daar ook weer volgens het boekje gaat werken.

Waarschijnlijk valt dat samen met de ontvangst van mijn boekje terug van de drukker.

Dat is een laatste uitdaging in dit hele proces: afwachten. Het uit-handen-geven en afwachten totdat het gedrukt en wel terugkomt en ik het kan gaan verspreiden.

Het afgelopen jaar heeft al met al in het teken gestaan van het opheffen van blokkades en de gezonde doorstroming, zowel in mijn lijf als in mijn zijn en van het realiseren van een diepgewortelde wens.

Nee, ik ben niet bewust gaan zitten om een boek te schrijven, maar het ontwikkelde zich via mij en doordat de mogelijkheid zich voordeed om het te laten drukken en in eigen beheer uit te geven, is er straks een boek met mijn naam erop. Mijn naam met de naam van mijn vader, die ik met trots draag.

Heel benieuwd wat de uitdagingen van dit net begonnen jaar gaan worden.

                                               

The circle of life

(ergens gepikt van internet)

 terug naar Heel jeZelf