De zin van een klap op de kop.

De afgelopen weken staan bij ons in het teken van de komst van een andere caravan. Eentje met net wat meer ruimte en heerlijk vaste bedden, zodat het tafel-inklap-bed-opbouwen en omgekeerd verdwijnt als dagelijks caravan ritueel. Nou is een sleurhut natuurlijk bedoeld om te gebruiken als huis op wielen om Europa en ver daar buiten door te trekken, maar er zijn ook dwars rikken zoals wij die het ding ergens neerzetten op een vaste plek en het als buitenhuisje gebruiken.

Heel leuk, maar ga dan nooit meer veranderen van caravan!  De zaken die een mens in 6 seizoenen om zich heen verzamelt, echt niet normaal. Die zaken moeten allemaal een tijdelijk plekje krijgen in de periode tussen het weghalen van de oude en de komst van de nieuwe.

Gelukkig werkten de weermannen geweldig mee, ze regelden een hele week nazomers herfstweer, droog, zon en lekkere temperatuur voor buitenwerk. Dat werk vorderde gestaag zo lang wij samen konden werken. Helaas gaan andere afspraken ook gewoon door, zo moest de auto uitgerekend deze week voor de APK en dat hield in dat Henk een dag afwezig zou zijn. Op zich niet heel erg maar hij is wel mijn hou-houder bij dit soort klussen. Als ik alleen ben ga ik door totdat mijn zelf opgelegde taak af is, zelfs als die niet haalbaar blijkt. Afgelopen dinsdag was ik zo aan het werk, ruimen, soppen, in en uit sjouwen en alleen tussendoor even lurken aan mijn fles water, tot ik op een gegeven moment vergat dat er bovenkastjes hingen. Ik kwam er met zo ’n ongelooflijke harde klap tegenaan, dat ik het als het ware hoorde kraken in mijn schedel. Ik riep spontaan onze lieve vader aan en de tranen rolden over mijn wangen.

Dat was de zin van die klap, want alles wat in mij zat opgekropt van de laatste maanden, kon ik er nu uitbrullen zonder dat iemand er getuige van was.

Ik ben nog twee dagen doorgegaan ondanks de dreunende buil boven op mijn kop, maar vanmorgen ben ik wijs geworden en heb ik teruggeschakeld naar de laagste versnelling. En zoals te verwachten, kon ik hierdoor zinvol bezig zijn op andere terreinen. Bijvoorbeeld gezellig bijgepraat met een bestuurlijk collega bij een kopje koffie. In alle rust allerhande mail beantwoord terwijl ik genoot van de luie stoel thuis. 

Vanmiddag nam ik de tijd om me met de Maya kalender volgens Elvira van Rijn bezig te houden en tot mijn verbazing bleek een versje/affirmatie voor deze dag:

(Witte Hond toon 2 GAP)

Ik ben trouw aan mijzelf.

Ik houd van mijzelf zoals ik ben.

Zo accepteer ik mijn uitdagingen en kom ik in balans.

Ik laat mij leiden door bezieling.

Dat alles had ik al gedaan voordat ik wist dat dat de bedoeling was voor vandaag.

 terug naar de website