Shaken not stirred.

Die uitspraak gebruik ik wel vaker maar de afgelopen weken was het echt precies zoals ik me voelde, keihard door elkaar geschud. Mijn normale reactie is dan: vluchten! En dat deden we, heerlijk naar de hartsvriendinnen/soulsisters in Limburg. Aangeboden door Henk want die weet waar ik behoefte aan heb.

Wat mij die schok gaf, kan ik nog steeds nauwelijks vertellen en dat terwijl ik zelden met mijn mond vol tanden of mijn toetsenbord zonder handen zit. Het voert terug naar het verstoppertje dat mijn nier, de medici en ik al jaren met elkaar spelen en dat weer een keer onderzocht werd. Ditmaal via een CT-scan met contrast. Tegenwoordig een fluitje van een cent, vroeger ‘in mijn tijd’ duurde een CT scan zomaar een uur, nu was het in een paar zoeven gebeurd. Aan de koppen van de laboranten zag ik dat ze iets hadden gevonden en eerlijk is eerlijk daar was ik blij mee want ik wil weleens weten wat die nier nou iedere keer uitvreet. 

Na een paar dagen deed de uoloog nog eens een keertje een blaasonderzoek en daarna hadden we meteen een gesprek om de bevindingen door te nemen. Helaas bleek dat er weer niets was gevonden aan mijn nier maar ........... wel een flubbertje op een andere plek en dat moest verder onderzocht worden.

Gelukkig kon ik vlot terecht bij de volgende specialist en tijdens de echo die zij maakte bleek het om een nogal serieus uitziend flubbertje te gaan. Er moest meteen bloed onderzocht worden en de uitslag daarvan zou een week op zich laten wachten, dan moest de uitslag in het team worden besproken en na 2 weken zouden ik te horen krijgen hoe en waar ik verder behandeld kon worden. 

Dat werden 2 hele lange weken en de dagen in Limburg waren een fijne afleiding. 

Maandagavond kwamen we thuis en dinsdagochtend was de afspraak met de arts. Natuurlijk waren we ruim op tijd en helaas liep haar spreekuur ook nog eens een halfuur uit, wat duurt wachten dan misselijkmakend lang.

Toen we eindelijk naar binnen mochten was er van mijn ‘even flink zijn’ weinig meer over, maar nog net genoeg om te begrijpen dat de bloedwaardes niet dusdanig verhoogd waren dat ik naar een specialistisch centrum moet. Gelukkig, behandeling in ons eigen vertrouwde stadsziekenhuis. De behandeling wordt een buikoperatie, hopelijk via de scoop (kijkoperatie) maar als de verklevingen van alle voorgaande ingrepen het lastig maken wordt een oude ‘ritssluiting’ van twee operaties uit het verleden weer gebruikt. Eerlijk gezegd maakt het me geen bal uit hoe ze de flubber verwijderd, als ze hem/haar maar verwijderd. 

Tegenwoordig krijg je voor zo'n operatie-afspraak meteen een hele lijst met als/dan vragen (bv: “als ik je lek prik wil je dan naar de IC” uiteraard netter geformuleerd), dat geeft vertrouwen zeg (not) en dan moet je nog officieel toestemming geven ook.

De flubber wordt na verwijdering natuurlijk nog wel onderzocht en als het nodig is volgt een nabehandeling, maar daar ga ik even niet vanuit.

Al met al een redelijk positief verhaal, alleen kost het even voordat mijn gedachten het goede nieuws kunnen bevatten en sinds gisteren stromen mijn tranen eindelijk rijkelijk.

mijn gedachten in beeld gebracht in de tuinen in Arcen