Een kerstverhaal

De cyclus van tijd........

De nieuwe zonnecyclus begon op de eerste dag na de langste nacht. Dat de zon al langer boven de horizon verscheen was nauwelijks merkbaar maar de zon zou terugkeren dat wisten ze zeker. Ze offerden kleine porties van hun eten met het vuur om zon gunstig te stemmen en steeds vaker werd er in goede oogst- en jachtjaren extra lekker eten klaargemaakt en er werden nieuwe tradities geboren rond het warme vuur.  Ze zaten een groot deel van de lange avond om de oude verhalen te horen en ieder keer kwamen er nieuwe verhalen bij over de jongste belevenissen die hun verwondering hadden opgewekt en waarvan ze zeker wisten dat een hogere macht ze had veroorzaakt. Iedere stam had een verteller en dit waren zijn of haar hoogtijdagen omdat iedereen aanwezig was, niemand hoefde kruiden te zoeken of te jagen want de natuur buiten hun beschermende grot was in slaap en de voorraden waren dichtbij opgeslagen.

De oude vrouw die dit jaar de verhalen mocht vertellen begon met het verhaal van de moeilijke geboorte van een van de kindjes die dit jaar het levenslicht hadden gezien. De moeder had vreselijk geleden in de lange dagen dat de bevalling duurde en geen van de wijze vrouwen wist raad. Alle kruiden en traditionele massage behandelingen waren al ingezet en niets had de pijn kunnen verdrijven noch de bevalling doen doorzetten.

Uiteindelijk gingen de oudere vrouwen rond de worstelende vrouw zitten en bleven stil, alleen met hun gedachten probeerden ze om de vrouw kracht te sturen en het kindje te bewegen rustig aan de aardse reis te beginnen. Ze begrepen dat het kindje opzag om het leven op te pakken omdat de vader tijdens de jacht was omgekomen en ook al werden weduwen opgevangen door de stamgenoten zou het kind toch een zwaar leven krijgen omdat alle andere kinderen altijd voorrang zouden krijgen in tijden van schaarste. Iedere vader knokte dan tenslotte voor het overleven van zijn eigen kinderen. De vrouwen die nu rond de bevallende moeder zaten deden gezamenlijk een belofte aan het ongeboren kindje dat het hem nooit aan iets zou ontbreken en langzaam kwam de moeder tot rust en zette de bevalling rustig door. Het kindje liet eerst de billetjes zien en pas daarna kwam de rest van het lijfje en tot slot het hoofdje, met het vlies er nog omheen. De vrouwen begrepen nu wat een bijzondere dochter er was geboren bij deze weduwe. Zij zou de ziener van de stam worden en het zou haar nooit aan iets ontbreken door haar belangrijke positie binnen de stam. De beloftes gedaan tijdens de bevalling zouden zeker waarheid worden.

Het kleine meisje lag tijdens het verhaal over haar geboorte heerlijk warm in reeënvellen in de armen van haar moeder en aan het eind van het verhaal deed ze haar oogjes open en keek stralend naar de mensen rond het vuur als een bevestiging van de voorspelling.

De verhalen gingen verder, er werd verteld over de goede jacht waardoor de voorraden om de winter door te komen erg groot waren en over de lange warme periode waarin de kruiden en bessen lang hadden kunnen groeien en rijpen. Deze winter zouden ze zonder honger doorkomen.

                Jaren later werd het verhaal over de bijzondere geboorte van het meisje, hun ziener, weer verteld en weer keek ze aan het eind van het verhaal de kring rond het vuur weer aan, maar niet meer zo stralend als voorheen, eerder schuchter en dat was begrijpelijk want haar bijzondere plaats in de groep had het haar niet makkelijker gemaakt. Ze had te maken met jaloezie van de andere kinderen en zelfs een aantal van de andere moeders maakte het haar en haar moeder lastig door kleine plaagsteekjes. Dit maakte het voor het kleine meisje extra moeilijk omdat ze de plagerijen zag aankomen en precies wist bij wie ze vandaan kwamen. Nee, ze klaagde er niet over bij de wijze vrouwen en de mannen van de stam zou ze er zeker niet mee lastigvallen, die hadden belangrijker taken te verrichten zoals te zorgen dat er geen hongertijden zouden komen, maar het was alleen door haar helderziendheid dat haar moeder en zij niet van de oneetbare kruiden aten, de paddenstoelen extra nakeken op giftigheid en alleen het gezonde vlees van de dieren bereidden.

                Zo groeide ze verder op als een blije jonge vrouw, maar altijd op haar hoede in afwachting van de plagerijtjes die nog altijd doorgingen, ondanks dat ze nu tot een gewoon gezinnetje behoorde want haar moeder was weer samen met een man en er waren broertjes en zusjes gekomen, maar ja ook die vonden hun oudste zus maar een rare en ook al verdedigden ze haar de buitenwereld met hand en tand, zelf mochten ze haar graag plagen en nu haar moeder de aandacht over zoveel kinderen moest verdelen was hun band ook erg veranderd. Ze  voelde zich eenzaam en wist niet hoe ze het tij kon keren. Ze werd steeds vaker door de wijze vrouwen uitgenodigd om haar voorspellingen te doen en soms had ze zin om valse voorspellingen te doen zodat ze van haar uitzonderlijke positief af kwam maar iedere keer had haar mond al gesproken voordat ze zich dit bedacht.

Toen was er die ene middag, de zon kwam maar een paar uurtjes boven de horizon en de voorbereidingen voor de verhalen-avond waren al begonnen, ze voelde zich zo ziek worden dat ze zich in een stil, donker hoekje terugtrok maar ook daar kon ze zich niet afsluiten voor de beelden die bleven komen. Ze begreep niet wat ze zag maar er was zoveel bloedvergieten en verspilling van eten, het woord macht bleef rondtollen in haar hoofd. Ze zag hoe de mensen steeds mee bezit wilden hebben, zelfs van zaken die ze helemaal niet nodig hadden om zonder honger te overleven. Ze zag hoe de eet-offers niet meer in het vuur terechtkwamen maar dat mensen zich er vol van aten, zonder dankbaarheid te tonen. Ze zag de ruzies die vaak tot bloedens toe werden uitgevochten over Het Ware Geloof. Ze merkte niet dat ze lag te huilen om alles wat er ooit zou komen, tot een van de wijze vrouwen haar in de amen nam en haar vroeg om verder te kijken naar de tijd achter al die oorlog, achter al dat bloedvergieten en eindelijk werd het rustig in haar hoofd, ze zag mensen voor elkaar zorgen zowel met eten, warmte als met liefde. Mensen hoefden hun woonplekken niet meer te verlaten om rustig en vredig te kunnen leven. Alle geloofsovertuigingen mochten er zijn zonder dat iemand de ander nog wilde overtuigen van eigen gelijk. Langzamerhand werd ze rustiger en begon ze te begrijpen dat de beelden die ze gezien had niet uit de nabije toekomst kwamen, maar nog heel erg ver weg in de tijd lagen. De volken na hen zouden lange wrede tijden doormaken maar er kwam een tijd dat er eenheid zou zijn en alle dualiteit achtergelaten zou worden. Ze hoopte in die tijd nog een keertje terug te mogen zijn in de wereld waar ze zo intens veel van hield, zelfs in de wetenschap dat ze weer raar en soms zelfs eng gevonden zou worden door de gave die ze nou eenmaal had meegekregen en die altijd bij haar zou zijn.

Als de kerstboom niet meer nodig is........

  

Nu we in de tijd van de transformatie van dualiteit naar die liefdevolle wereld zijn aangeland en de laatste verschillen heftiger dan ooit worden uitgevochten, loopt ze weer rond in zovelen en proberen ze samen de liefdesboodschap uit te dragen.

Nog even zullen ze het zwaar hebben maar de tijd komt dat er vrede zal zijn en de mensen geen kerstboom meer nodig hebben om naar de kerstgedachte te gaan leven.

Terug naar de website