Gele Zon-dag

Soms is er een forse griep nodig om een en ander uit te werken en los te laten en dan kan het lang duren voordat je vel weer lekker past. In zo’n fase zit ik nu en daarom had ik al getwijfeld of ik gisteren wel kon deelnemen aan de beurs, maar ja ons bedje was zaterdag al gereserveerd en een autorit daarheen is natuurlijk altijd fijn.

We reden via de Groninger wadden in de hoop nog wat zeehondjes te spotten, maar die waren kennelijk even op vakantie want er lag er niet eentje op de zandplaat, maar het was sowieso lekker om even uit te waaien in de zeelucht.

Aangekomen bij het hotel hebben we op het terras genoten van het plotseling heerlijke lente weer en van de energie van een oude plataan, we hadden een mooi gesprek met een van de medewerkers van het hotel over zijn ervaringen met de natuur en het weten van hoeveel meer er is tussen hemel en aarde.

Later maakten we er een rustige avond van op de kamer en ik ging voor mijn doen bijtijds naar bed en viel direct in slaap totdat ik na 2 uur even een sanitaire stop moest maken. Daarna was ik klaarwakker en Morpheus kwam niet langs om me weer in zijn armen te sluiten. Ik genoot van de stilte die me hielp om een paar dikke knopen door te hakken en naarmate de nacht vorderde bleek dat ook hier het vogelgezang lang niet zo uitbundig werd als ik had gehoopt, gelukkig liet de specht zijn roffels wel goed horen.

We stonden bijtijds op om ons plekje voor de beurs in te richten en het was fijn dat we buiten op het terras mochten staan/zitten. Na een korte lezing van de hotelmanager al gezamenlijke start van de dag zat ik rustig te wachten op de dingen die zouden komen en ondertussen genoot ik van een buizerd die recht boven ons rustig zijn cirkels draaide, later werd die afgelost door een paartje ooievaar dat ook nieuwsgierig was naar alles wat er beneden gebeurde en steeds lager gingen vliegen. Zij brachten ons de boodschap van een nieuw begin. Ondertussen kwamen mondjesmaat de bezoekers rondkijken maar ons hoekje sloegen ze over en pas toen ik naar het toilet liep snapte ik waarom: ik was kennelijk onzichtbaar want tijdens die korte wandeling liepen er vijf mensen tegen mij aan en namen soms niet eens de moeite om sorry te zeggen.

Ik vond het goed geregeld door de kosmos en ging wat voor mezelf doen met de (toevallig???) meegenomen krijtjes. We zaten in de zon en het was de energie van Gele Zon (Tzolkin) en automatisch verscheen die energie ook op mijn papier. 

Een uurtje later werd ik uitgenodigd om mee te doen met een drumsessie op een sjamanendrum. 

Weer moest er een stukje oud zeer worden overwonnen dat een aantal jaren geleden is ontstaan tijdens een samenzijn met een groepje vrouwen van wie eentje haar drum had meegenomen en mij aanbood om daarop te spelen. Ik was nog opzoek naar een bij mij passend ritme, toen een van de dames luid achter haar hand tegen haar buurvrouw riep: ‘zie je wel dat ze daar ook niks van kan’. 

Tja en toen was het over met drummen voor mij, ik heb er nooit meer eentje aangeraakt ondanks dat ze me altijd roepen. 

Dit keer had ik het ritme snel te pakken, of het ritme mij, en terwijl ik mijn ogen sloot rende een wolf naar me toe, volledig terug in mijn Oer en zelfs mijn stem begon mee te doen. Ik vond het moeilijk dat we stopten en was blij dat de drum nog een tijdje bij mij mocht blijven.

Tussendoor hield ik de tijd aldoor in de gaten in verband met mijn lezing over

 'leven naar de Natuurlijke Tijd' maar nadat we een broodje hadden gegeten landde ik kennelijk zichtbaar op aarde en een vriendelijk stel kwam met een vraag over een van hun katten aan mijn tafeltje zitten.

Foto-readen gaat tegenwoordig via een plaatje op de mobiel en ook dan vertelt het betreffende dier uiteraard zijn/haar verhalen. We raakten in een geanimeerd gesprek want de kat vertelde veel ins en outs over haar leven en wat is er leuker dan samen over een geliefd huisdier praten. 

Terwijl we het gesprek afrondden keek ik naar de tijd en schrok: 6min te laat!

Ik sprong op, net op het moment dat een van de organisatoren me kwam halen met de mededeling dat er 30 mensen ongeduldig op me zaten te wachten. 

Ojee paniek, schuldig, fout, gefaald enzovoorts, hijgend kwam ik het zaaltje in waar gelukkig iedereen rustig zat te wachten. Alleen ik werd niet rustig en dan is het lastig vertellen. Natuurlijk heb ik meteen de grap ingezien en gedeeld die er met me werd gespeeld: "ik vertellen over anders omgaan met de tijd om rust in je leven te creëren en ondertussen zelf helemaal in de stress door diezelfde tijd", wat een humor van de kosmos.

Al met al werd het toch nog een fijne babbel en klokslag drie kwartier later, precies op tijd, was het verhaal verteld en ging het gehoor tevreden de zaal uit. Een dame kwam naar me toe en vroeg of ik even tijd voor haar had, nou dat had ik natuurlijk. Nadat de anderen de zaal allemaal hadden verlaten, vroeg ze of ze me en knuffel mocht geven en ook dat mag natuurlijk altijd. 

Ik moet zeggen, een knuffel van Moeder Amma is er niets bij! Wat een energie-uitwisseling ontstond er en wat voelde ik mij tot rust en op aarde komen.

Weer bij mijn tafeltje gekomen stond er een groepje mensen te wachten dat meer over de Tzolkin wilde weten en er ontstonden nog een aantal prachtig gesprekken. 

Het laatste halfuurtje heb ik rustig genoten van de stenen en mineralen die op de kraam van vrienden buiten in het zonlicht lagen te stralen.

Dit alles maakt dat ik het iedere keer weer boeiend vind om op een beurs te zijn, het uitwisselen dat ontstaat met gelijkgestemden waardoor ik altijd geheel gevuld terug naar huis ga.