Lichtfeest - Kerstfeest

Nu we allemaal via blogs, social networks of eigen sites onze meningen mogen delen, wordt er wat af gemopperd op het verschijnsel ‘kerstdagen’. Ik zou bijna niet meer durven te genieten op de manier die voor mij goed voelt. Ik vind het fijn om mijn vrienden, of ik ze nu live of digitaal ken fijne dagen toe te wensen. Natuurlijk in de wetenschap dat deze dagen niet voor iedereen fijn zijn, maar met mijn wens hoop ik iets van een lichtpuntje uit te delen, al is het maar om te laten weten dat ik aan ze denk.
Gelukkig weten mijn vrienden dat ik niet alleen met deze dagen aan ze denk, maar ook op vele andere momenten gedurende de rest van het jaar, net als zij vaak met mij gedenken wat is geweest en niet meer terugkomt.
Ik bepaal zelf hoeveel glamour ik uit de kast wil halen om huis, haard en mezelf te versieren en gelukkig hoeft er voor mij in deze dagen geen vlees op tafel te komen, net als op alle andere dagen van het jaar.

Ik kan met warmte terug denken aan de kerstdagen vroeger in ons gezin. Wij waren niet kerkelijk gebonden en konden het feest zonder die dogma’s vieren. Ook toen werd dat door de gezinsleden verschillend ervaren.

Van heel jongs af aan noemde ik het -‘t lichtjesfeest-, ik hield van alle lichtjes als de echte kaarsjes in de boom werden aangestoken en er in de rest van de kamer ook alleen maar kaarsen brandde. Ik vond het een feest als mijn vader op zijn dwarsfluit speelde, broer en zus vonden dat maar niks. Later waren er de jaren dat broer en ik samen in de vakantie de kerstboom optuigden als moeders aan het werk was. Waar we al snel ‘onze’ traditie van maakten, met kerstmuziek, warme chocolademelk en veel lekkers erbij.  

In de jaren dat ik op kamers woonde heb ik altijd versierde boompjes gehad, al was het maar een kamerdennetje in de vensterbank, dat ik versierde met propjes zilverpapier, naast een kandelaar met een grote kaars. Ik vond het altijd een feest om met het gezin samen te komen in het ouderlijk huis en ik sleepte het liefst alle eenzame vrienden en vriendinnetjes mee om mee te genieten.

Later kwam een paar jaar van ‘jouw ouders-mijn ouders’ waar en hoe? In die tijd waren twee dagen te kort om iedereen tevreden te stellen, maar voor mij was het samenzijn met familie altijd prettig. Al gauw kwamen er de jaren dat er steeds weer familieleden overleden, waardoor ook de onderlinge gevoelens ernstig veranderde met als dramatisch dieptepunt een kerst bij mijn moeder waar ik, samen met man en hond, ben vertrokken tijdens het diner. De energie tussen zus en mij was te ontplofbaar geworden.

Moeders die zo van ‘netjes en gezellig’ hield durfde ik amper weer onder ogen te komen, maar de volgende ochtend gaf ze in een telefoongesprek aan te begrijpen dat ik was vertrokken. Wel heeft ze alle jaren daarna geprobeerd om ons weer rond een gezamenlijk kersttafel te krijgen, wat wij wijselijk niet meer hebben gedaan. Op andere momenten konden we wel samen zijn en zelfs genieten van elkaars gezelschap, maar kerst was te beladen geworden.  

Nu zijn ze er geen van allen meer, vaak nog een gemis, maar in deze dagen ook een zegen: ik mag gaan of blijven waar ik wil, zonder scheef aangekeken te worden. Genietend van gezelschap, maar ook van de rust thuis.

De goede wensen blijf ik sturen, want de zonnewende geeft een oer-gevoel van vernieuwing en dan wens ik iedereen:

dat het licht snel mag terugkeren; een goede oogst zodat ze geen honger hoeven te hebben; de warmte van mensen om hen heen zodat ze het niet koud zullen hebben; een helpende hand als dat nodig is en veel optimisme om de tegenslagen die zeker zullen komen beter aan te kunnen.

Carla