Vechten tegen mijn zelf.

Zo na een paar dagen knokken is er helderheid. Mijn aanvankelijk innerlijk protest, was van de orde sneu-doen: “ik doe zo goed mijn best om gezond te eten en nou speelt mijn maag zo op en da’s niet eerlijk.” 

Na wat verder onderzoek gisteren ben ik er achter gekomen dat niet mijn maag het primaire probleem is maar een van de hersenzenuwen die sinds de griep wat langer de tijd nodig heeft om te herstellen. Dit is de N X, of de zwervende zenuw, die zich overal in de bovenste helft van je lijf kan laten voelen en dat deed hij ook flink aan de rechter buitenkant van mijn schedel. Toen ik er wat meer over las in mijn oude ‘Atlas van het menselijk-lichaam’ ontdekte ik dat er een flinke tak van die zenuw om de maagwand heen loopt en daar ook onplezierige gevoelens kan veroorzaken. Toen dat eenmaal duidelijk was ben ik mij lekker even te buiten gegaan aan het nuttigen van niet gezonde meuk en ja hoor, vanmorgen geen centje pijn meer. 

Toch had ik het gevoel dat deze maagpijn mij meer te vertellen had en toen ik daar vanmorgen indook, kwam ik uiteindelijk bij de echte aanleiding: een paar weken geleden waren we op bezoek bij de lieve vriendin die mij ooit mijn eet-adviezen heeft gegeven. Door heel veel hindernissen op haar pad, zijn we nooit verder gegaan met testen van mogelijke veranderingen in mijn voedsel-tolerantie en daar hadden we het nu even over. 

Zij adviseerde me om vooral goed naar mijn lijf te luisteren en daar mijn eten op aan te passen en ze voegde er bijna tussen neus en lippen door aan toe, “want je bent nou eenmaal voorbestemd om over te gaan op Lichtvoeding.” 

Op dat moment zijn we daar niet verder op ingegaan, maar het addertje was in mij losgelaten en begon te groeien. 
Een paar jaar geleden heb ik mij verdiept in het gegeven ‘leven van het licht’, nadat ik een stel had ontmoet dat al jaren zonder voeding leeft, een levensstijl die mij aansprak omdat ik altijd een haat-liefde verhouding met voeding heb gehad. Naarmate ik me er meer in verdiepte en ik, door de dieetadviezen van de vriendin, enorm opknapte, voelde ik me er steeds minder toe aangetrokken. Ik stopte met de pagina die ik er jaren over bijhield en het onderwerp zakte diep weg, totdat het in het gesprek met onze vriendin weer naar boven werd gehaald. 

Vanaf dat moment is er iets diep in mij heftig in verzet gegaan, ik at allerlei zaken die ik al jaren had laten staan en die ik eigenlijk helemaal niet meer lekker vind. Mijn kleren bleken plotseling weer te krimpen in de was en ik voelde me ontheemd, de weg kwijt. Kennelijk heb ik nog altijd eet-beperkingen en toestemmingen van een ander nodig. 
In mijn dromen kwam het stoppen met eten ook iedere keer aan de orde en vooral de agressie die dat bij anderen opwekte, natuurlijk uiteindelijk mijn eigen verzet, maar ik heb wat af gevochten in mijn dromen. 
Wat er steeds meer in mijn hoofd klonk was: “ik wil niet anders, ik wil gewoon, gewoon.” 
Door de hevige griep werden de herinneringen aan deze gebeurtenissen naar de achtergrond gedrongen en er lieten zich heel andere ijldromen zien, totdat mijn maag zich liet voelen. 

Vanmorgen ben ik gaan schrijven met mijn 'achterwacht van elders' en het antwoord was heel duidelijk en geruststellend: “jij bent de enige die bepaald of en zo ja, wanneer jij kiest voor veranderingen in je eetpatroon, niemand mag zich daar in mengen. Kijken in de toekomst doen we niet, dat weet je heel goed, de toekomst moet geleefd worden met alle uitdagingen die erin zitten.”

Voorlopig ga ik mijn oude vertrouwde eetpatroon weer oppakken, lastig genoeg, maar helend voor mijn lijf. 
Met de geest gaat het voorlopig ook weer oké.

Carla