We kunnen weer lachen

Lieve mensen, ik ben best wat gewend in de gezondheidszorg, maar wat me nu is gebleken, is dat je je partner (bij mij dus Carla) moet vertrouwen als raadgever over je gezondheid.

Ik loop zeker al een jaar mezelf in de weg, moe, geen puf, niets komt er uit je handen. Ik begon zelfs met boze buien en kort lontje naar Carla te reageren en dat is niets voor mij. Carla zei me dat ik hele gevechten aan het uit vechten was maar dit bleek anders te zijn, dan we dachten.

Mijn bloedsuiker ging niet goed en ik kon geen wandelingen meer maken. Carla had wel vaker aan gegeven dat er wat verder gezocht moest worden, maar de medische wereld trekt zich niet veel aan ex- verpleegsters (uit een tijd dat er wel echt werd verpleegd) en het werd weg gezet als: ‘doe wat aan je gewicht en beweeg meer’. En ja, je blijft een hart patiënt, dus je gaat maar door. Ik ben zelfs een jaar niet meer naar de praktijkondersteuner, die wel naar me luistert geweest, want ik was alles zat, ik liet al mijn medicijnen staan, want ik was het zat.

Een zeer zwaar jaar maar daar is nu een einde aan gekomen.

Om te beginnen ben ik weer naar mijn controleafspraken gegaan, weer wat stukjes te gaan lopen en wat gezonder te gaan eten voor mij doen, al dacht Carla hier anders over, mijn wijntje meer laten staan, wat ik erg moeilijk vond, maar het moest. Ik had dat op gepikt en ging ook wat klussen op pakken, het kostte me wel veel energie maar het lukte.

Het was tijd voor mijn pacemakercontrole en daarna een bezoek aan de cardioloog. Ik dacht dat mijn pacemaker niet helemaal goed was afgesteld en dat misschien dat de oorzaak was van mijn vermoeidheid, maar nee die was helemaal goed dus weer terug bij af. Een half uur later was de afspraak met cardioloog en toen kwamen de woorden van Carla bij mij op over het slapen. Ik dacht aan wie kan ik het beter vragen dan bij mijn cardioloog waar ik al heel wat jaren een goede verstandhouding mee heb. Ik heb mijn klachten voorgelegd en na een kort onderzoek gaf hij mij een doorverwijzing naar de longarts met de woorden ‘als via een huisarts moet, gaat het veel te lang duren’.

Twee dagen later lag er een afspraak in de brievenbus, voor een slaaptest. Die is verleden week donderdag gedaan. Mijn ademhaling werd thuis via een kastje geregisterd. Vrijdag heb ik het kastje ingeleverd en maandag kreeg ik ‘s morgens een telefoontje van de longafdeling, dat ik vrijdag bij de longarts moest komen. Ik schrok hier wel van, want zo snel had ik dat niet verwacht en ik was de hele week wat uit mijn doen.

Afgelopen vrijdag was het zo ver en ging ik met Carla naar het ziekenhuis. Met veel spanning naar binnen bij de longarts, een hele aardige vrouw. Ze begon met wat eenvoudige vragen en toen kwam de uitslag van de test, ik dacht dat het wel mee viel, maar dit veranderde heel snel. Het was helemaal niet goed, het bleek dat ik per uur 59 x een ademstilstand heb en dat dit het ergste scenario bleek te zijn. Ik mag voorlopig geen auto meer rijden en ik moet meteen aan een ademkastje dat ‘s nachts mijn ademhaling moet ondersteunen, zodat die niet meer stopt.

Ik hoop dat dit mijn stoornis zal onderdrukken. Ik weet dat ik niet meer van dat kasje af kom. In het gesprek met de longarts en de begeleidster blijkt dat ik door het oog van de naald ben gekropen, want het bleek dat ik al die tijd ‘s nachts een behoorlijke zuurstof te kort heb gehad en dat ik er in deze fase zelfs tussen uit kunnen knijpen. Begrijpelijk dat Carla al een hele tijd slecht geslapen heeft omdat zij de ademstilstanden hoorde en niet wist wanneer er ingesprongen moest worden.

Gelukkig hoeft dit niet meer.

Ik merk dat ik nog wat moet af maken en hier nog een tijdje mag blijven.

Ik hoop dat de doctoren eens beter gaan luisteren naar de patiënten en wat meer doorvragen. Ik heb het te danken aan Carla’s uithoudingsvermogen en de cardioloog, dat ik hier nog zit.

Carla bedankt voor je steun

terug naar de site