Oud en Nieuw

Terugkijken is niet spiritueel, want spirituelen kijken alleen in het nu, toch wil ik het na dit bijzondere jaar een keertje wel doen. 

2013 het jaar na dat magische 2012, waarin iedere week wel een voorspelling werd gedaan over dagen van duisternis en grote natuurrampen. Ik ken mensen die grote voedselvoorraden aanlegden, in de hoop te overleven. Anderen voorspelden dat de hemel op aarde zou terugkomen op 21-12-12.

Het is allemaal niet zo verlopen en in 2013 zwegen de voorspellers stil, totdat de komeet Ison zich liet zien. Weer zou de wereld vergaan door botsing met de brokstukken of zelfs de hele komeet.

Er waren wel energieën te voelen die met de passage van Ison te maken konden hebben. Ik ging twee dagen knock-out met een hevige koppijn aanval, waar ik normaal nooit last van heb en later bleek dat een vriendin en haar dochtertje op die zelfde dagen zwaar misselijk en beroerd waren geweest. Ison ging op in de hitte van de zon en begin december werd het weer rustig op het doem-denk front, tot ik me vorige week aansloot bij een nieuwe 

fb-groep en daar plotseling weer tegen een voorspeller aanliep. 

Hij wist zeker dat we de kerst niet zouden overleven en dagen van duisternis, koude en honger zouden meemaken, want hij wist zeker dat Ison zijn rondje rond de zon wel had overleefd en ons rond de kerstdagen ging verpletteren, alleen had de samenzwering der Groten dit verzwegen om paniek te voorkomen. 

Ik heb fijne en rustige kerstdagen gehad en volgens mij draait de Grote Moeder haar rondje nog.

De afgelopen tijd heeft het me bezig gehouden waarom mensen zo graag hun doemverhalen willen verspreiden. Is het hun angst en willen ze die verbloemen door anderen lastig te vallen met deze verhalen? 

Krijgen ze daardoor meer grip op hun eigen angst?

Ik ben van de andere, de optimistische spiri-tak. Het weten dat er een ommekeer gaat komen in de grijp-en-graai maatschappij, dat banken gaan omvallen, waardoor de financiële machtsverhoudingen wijzigen. 

Dat er een basisinkomen gaat komen voor iedere inwoner op aarde. 

Dat we vanuit respect om zullen gaan met wat ons nog rest van het dieren- en plantenleven, omdat we dat nodig hebben om zelf als soort te overleven. 

De droom dat we ons leven zelf kunnen creëren, ook al ontbreekt me de kennis van het hoe. 

Is mijn visie meer reëel dan die van de doemdenkers? 

Ik denk het niet, maar wil er graag in blijven geloven zonder ijkdata vast te stellen, want ik weet wel zeker dat de kosmos niet werkt met tijd of ruimte, dat is beperkend aards denken. 

De toekomst komt niet, die is er al. Net als het verleden naast ons meedraait, niets is verleden maar alles is parallel. De levensloop is niet lineair maar circulair, waardoor alles naast elkaar kan bestaan. 

Houdt dit in dat de wereld misschien wel is vergaan, maar dat we in een parallel leven verder leven? 

Of is de gelijkheid en de creatie er al, maar zitten we nog verstrikt in een dualiteit-parallel, waar we dit nog niet ervaren?

Ondertussen gaat dit verhaal een kant op die ik niet wilde vertellen, maar kennelijk moest het geschreven worden. 

Straks zal ik nog een poging doen om mijn verhaal, zoals ik het wilde schrijven, het toetsenbord in te kloppen. 

Dit doet me eens en te meer beseffen dat ik uiteindelijk niets zelf in de hand heb, hoe zelfstandig ik ook denk te zijn, ik beheers mijn dromen en zelfs mijn verhalen niet.