Paas-pressie?

Gisteren sprak ik lang met een dierbare vriendin-schoonzus. We delen al 40 jaar lief en leed en ook bij haar was er het nodige gebeurd in de afgelopen tijd. Het is heerlijk om met haar te praten, zij is jaren lid van het gezin geweest en kent alle leden daarvan. Het is fijn om dan met een lach en een traan wat anekdotes op te halen.

We hadden het over het komende paasweekend en hoe dat voor mij geen ander weekend meer is dan de anderen. Voorheen kwamen we altijd wel ergens in de familie bij elkaar voor een gezellig samenzijn met de nodige lekker hapjes. Dat is voor mij weggevallen na het overgaan van mijn moeder en mijn zus zo ’n acht jaar geleden. Mijn vriendin vroeg of ik dat niet vreselijk mis en uit de grond van mijn hart kan ik daarop 'nee' zeggen. 

Voor mij is de symboliek van het paasfeest het uit de ‘dood’ opstaan van de natuur en dat vier ik al weken middenin die natuur, door ieder knopje te volgen in zijn groei en ieder nestje gebouwd te zien worden. De grootse brunches of diners die we elkaar vroeger voorzetten waren leuk en lekker voor die tijd, maar ik mis ze niet. Zeker ook niet door mijn eet-wijze die veel aanpassingen vraagt in een normaal menu. Naar aanleiding van dat verhaal kwamen we natuurlijk op mijn moeder en haar wensen:

 Mijn moeder wilde het liefst ieder gelegenheid aanpakken om ‘de kinderen’ om tafel te krijgen. Het liefst wilde ze in oktober al weten ‘wat we met de feestdagen zouden doen’. Ze had pech met haar kinderen, want die vulde dat liever later en per moment in. Gelukkig paste het altijd zo dat ze geen dag alleen zat. Langzamerhand werden de paasdagen ook bij ‘de feestdagen’ betrokken, terwijl wij toch echt niet in het geloof waren opgevoed en Pasen altijd viel in een periode dat we elkaar al veel zagen door de vier verjaardagen in die periode. Maar goed ook rond haar paastafel zat ze nooit zonder kinderen. Na het overgaan van mijn vader hadden we de kerst; oud en nieuw en Pasen met elkaar beleefd en tot mijn verbazing vroeg ze ergens in mei: ‘wat gaan we doen met de feestdagen?’  Ik vroeg wat ze bedoelde en het bleek dat we ook nog een pinksterweekend gingen krijgen. Daar heb ik de grens getrokken. Ze was veel bij ons we gingen veel met haar op stap, zelfs weekjes weg, maar de pinksterdagen heb ik geweigerd in te plannen.

 Ik vertelde mijn vriendin dat eten en de hele cultus eromheen sowieso niet meer zo leven voor mij, sterker nog dat ik me af en toe echt moet vermannen/-vrouwen om een maaltijd in elkaar te draaien. Ik wijdde daar nog wat over uit en plotseling vroeg zij of ik geen depressie heb. Daar schrok ik van en heb dat meteen ontkend, maar later ben ik flink met mij in conclaaf gegaan, want wat is depressie? Gelukkig hebben we google en ik heb alle symptomen doorgelezen, nou ik kan met 100% zekerheid zeggen dat ik geen depressie heb. Toch deed het veel met mij dat nou net zij die vraag stelde, ik voelde er een vorm van afkeuring in die zij zeker niet bedoelde. Raar, want als iemand bijvoorbeeld vraagt of ik mijn enkel heb verstuikt, ervaar ik dat alleen maar als lief en geïnteresseerd. Ik ben dus niet objectief in de verschillende aandoeningen die ik kan hebben. Om een verstuikte enkel zou ik goedmoedig kunnen lachen en vertellen hoe stom ik over dat stoepje was gestruikeld, maar bij depressie zou mijn schuld meteen negatief de kop opsteken.

Wat is het toch voor druk die we elkaar hebben opgelegd dat alles tussen de oren eigen schuld en zwakte is? Ik weet aan anderen zo mooi uit te leggen dat het natuurlijk niet zo is, maar nu het om mij ging had ik mijn oordeel en verdedigingslinie al klaar liggen. Toch een rare samenleving waarin dit zo is gegroeid en waar rouw wordt afgedaan met depressie. Want dat is wel wat ik me bewust ben geworden dat de glans van sommige dingen er even af is, omdat ik rouw. Rouw om Donja en daardoor steekt ook alle verdriet wat is geweest de kop weer even op. Ook al is de verbinding in energie goed, voel en weet ik mijn geliefden om mij heen.

Het feit dat ik blij ben dat ik alle gedoe rond feestdagen niet meer heb, wil niet zeggen dat ik niet verlang naar een dagje samen, lachen, praten en knuffels delen.  

Ik geniet deze dagen van de prachtige muziek die vanuit het paasverhaal is  ontstaan, ben Ik blij met de crea-dinnen met wie ik op verschillende momenten in de week diverse technieken en materialen onderhanden neem.

Ik zal de komende dagen zeker ook een eitje eten, maar niet gekleurd en niet vaker dan anders.

 Terug naar Heel jeZelf