Goeroe?

Omdat met dit weer de Wifi even moeite heeft met stralen, heb ik mooi de tijd om weer eens wat te schrijven. Dat is nodig om wat zaken op rij te krijgen.

Een vraag waar ik mee zit is: maak ik Janosh niet tot mijn Goeroe? Als ik alle berichten van de laatste tijd bekijk zou je het kunnen denken. Ik geloof echter dat als je een goeroe volgt, dat je dan vooral de persoon aanbid. Aanbid ik Janosh? Geenszins.

Waar ik heel enthousiast over ben is de methode die hij heeft doorgekregen van zijn kosmische helpers, de Arcturians, om op een makkelijke manier door te dringen tot op zielsniveau. Zoals hij gisteren op de Open dag in zijn centrum weer uitlegde: ‘woorden-taal is beïnvloed door emotie, zowel bij de spreker als bij de toehoorder en een hologram met klanken is zuiver.’

Kijk en dat is voor mensen zoals ik heel prettig, want ik ben in Spiri-land de ongelovige Thomas. Bij alles wat er verteld wordt zit dat plaagstemmetje, of saboteur, tegen te sputteren. Bij het volgen van de activatie ’s kan hooguit mijn fysieke lijf protesteren en dat doet het ook flink, maar ondertussen is de boodschap op dieper niveau al geland en dat is mooi.

Wat gebeurt er nou tijdens zo’n Intensive? De eerste fase was voor mij bekend terrein en ik dacht dat doe ik wel even. Het ging om fysiek opruimen, nou dat heb ik de laatste jaren in etappes intensief moeten doen om ons huis leefbaar te houden. Net na het ontruimen van het ouderlijkhuis kreeg ik mijn atelierruimte waar een heleboel spullen uit dat ouderlijkhuis weer goed van pas kwamen, maar toen ik na een jaar of 4 mijn atelierruimte moest verlaten, kon ik er niet meer omheen: er moest weggedaan worden. Natuurlijk kan er dan veel naar mensen die de spullen goed kunnen gebruiken, maar er bleef ook een portie over die ik met pijn in het hart heb weggegooid. Mijn uitgebreide bibliotheek heb ik teruggebracht tot twee nette Billy-kasten (wie kent ze niet?). met effectief spelen met de beperkte ruimte kwam er zo toch ruimte in ons kleine huisje om te doen wat we wilden. Alleen komt er altijd weer spul bij en gelukkig lees ik hoofdzakelijk e-boeken, anders was er toch een extra kast nodig geweest.

Maar goed, ik dacht dat het fysiek opruimen aardig achter mij lag. Niet dus. Er was nog een stapel papier uit het ouderlijkhuis waarvan ik vond dat die niet voor anderen bedoeld was en waar ik al jaren geleden van besloten had dat ik daar met een ritueel afscheid van wilde nemen, maar ik kwam er niet aan toe om dit uit te voeren. Tijdens fase I van de Intensive was het goede moment daar, dacht ik. Ik zou het papier verbranden in onze buitenhaard, maar waar ik niet bij had gedacht was dat je daar wel goed weer voor moet hebben. Nou dat weer werkte lekker een tijdje tegen en ik kwam pas aan het verbranden toe toen we al volop met fase II aan de gang waren. Toch heeft het stilstaan bij en het uiteindelijk uitvoeren van deze rituele verbranding veel in werking gezet in mij. In gedachten was ik veel bezig met het gezin zoals het ooit was en door vragen van fb-vrienden dook ik ook nog eens de fotodozen uit het verleden in. Dit alles maakte dat fase I afscheid nemen veel langer en heftiger doorwerkte dan ik had verwacht. In die periode heeft mijn lijf zich op allerlei fronten goed laten voelen, oude klachten kwamen weer even langs en de vermoeidheid van ooit, 

de ME-tijd, liet zich heftig voelen. De strijd met mijn buik is nog niet gestreden, maar ik krijg wel steeds meer inzicht in het proces wat mijn buik en ik uit knokken.

Intentie bord

Fase II ging over het herkennen van je diepste verlangen, dat klinkt als fijn en positief, maar tegenover die diepe verlangens, wordt ook weer heel duidelijk wat niet fijn is en wat eerst aangepakt moet worden voordat de verlangens verwezenlijkt kunnen worden. Dit proces greep veel dieper in dan ik had verwacht en ik merkte dat er een verstilling in mij ontstond, een gevoel van ‘laat mij maar even’.

Gisteren tijdens de Open dag kon je je inschrijven voor een korte reading en ik ben blij dat ik daarvoor heb gekozen. Het werd in een kwartiertje tijd zo duidelijk geschetst wat mijn uiteindelijke hindernis is bij het realiseren van vrijwel alles: hulp vragen!

Natuurlijk weet ik dit al heel lang en natuurlijk ‘werk’ ik daaraan, maar gisteren waren er maar een paar woorden nodig om het concreet te maken, ik hoef nergens aan ‘te werken’ ik moet gewoon goed weten wat mijn hulpvraag is en hem dan duidelijk stellen aan de juiste persoon.

Klinkt heel simpel, maar het is precies waar ik vaak op stukloop. Ik denk de vraag netjes te verpakken, zodat de ander wel begrijpt wat ik bedoel, nou niet dus. Het kwartje is gevallen en ik moet er zo om lachen, want hoe vaak heb ik niet woorden van gelijke strekking aan anderen gezegd? 

Het is zo goed om af en toe van rol te ruilen, dat maakt beide kanten helder voelbaar.

Vanaf nu komt het een op daadkracht, stapje voor stapje, op naar een doel........... of alleen genietend van het pad?

terug naar Heel JeZelf