Wachten

Daar lig je dan, te wachten.

Netjes op tijd binnengekomen en op de goede plek gebracht. Ander hemmetje aan en een beker pillen geslikt. Och, arm lijf, dat is dit niet gewend en gaat meteen knock-out. Uren later weer klaarwakker en verder wachten, langzaam aan flink gespannen. Henk zit aan mijn zijde mee te wachten op een akelig klein stoeltje, maar hij weet van geen wijken. De zuster komt langs en roept: 'maar dit pik ik niet! Ik mag niet bellen, maar ik ga er zelf even langs hoor.'

Na nog een uurtje wachten komt een van de chirurgen langs en legt uit hoe druk het is met acute aandoeningen die echt voor gaan. Ik krijg de keuze: nuchter blijven en afwachten of ik die avond later nog aan de beurt kom, of wat eten en de volgende dag zeker op de lijst staan.

Ik zeg dat ik voor het laatste kies, omdat ik dan ook zeker weet dat de chirurg die mij onder handen gaat nemen uitgerust is.

Dat was niet het goede antwoord aan het gezicht van de arts te zien.

Henk gaat stijf en stram naar huis en ik kleed me aan en ga aan tafel zitten. Eerst flink drinken en dan wachten op het avondeten, wat helaas niet aan mijn dieet is aangepast, zoals wel was afgesproken. Het enige waar ze aan konden voldoen is vegetarisch, nou ja dan dat maar en..... het smaakte heerlijk.

Lekker nog een tijd aan tafel gezeten om de krant te lezen, je moet toch wat. Veel verdrietig nieuws over de vliegtuigramp en de onfatsoenlijke manier waarop de activisten met de lichamen en de eigendommen omgaan.

Hoe kun je fatsoen verwachten van mensen die vliegtuigen neerhalen?

Slapen heel lang slapen door alle pillen die ik binnen heb gekregen, tot een uur of tien de pillenzuster langskomt met: 2 paracetamol en 1 morfine tablet! Ik meld natuurlijk dat ik nog niet geopereerd ben, antwoord: 'oh, maar u mag ze best al innemen hoor, veel mensen hebben al pijn voor de operatie'. 

Nou toch maar niet dacht ik, net als het spulletje wat 'al onze patiënten krijgen voor de ontlasting'. Ik ben nog geen patiënt toch?

Slapen heerlijk slapen, alles gemist aan herrie van de lieve oude overbuurman die niet snapt waar hij is en waarom, slapen in de hoop dat het lijf de pillen-rommel weer kwijtraakt.

Ochtend, het is nog niet bekend wanneer ik aan de beurt ben maar ik moet wel nuchter blijven, geen probleem. Lekker wassen bij de wastafel en plotseling het bericht dat ik onmiddellijk naar beneden moet. Eerst weer de beker vol pillen ter voorbereiding op, nog even puffen, zoals is afgesproken met de anesthesist en groggy mijn bed in. Ze hollen met me de gangen door, op naar de voorbereidingskamer.

De lieve zuster blijft bij me, wachten, totdat iemand mij overneemt. En plotseling druipen er tranen over mijn wangen. Wat is dit? Plotseling voel ik me zo intens verbonden met mijn zus. Hoe was het bij haar, de voorbereiding voor haar buikoperatie? Had zij ook zulke lieve mensen bij zich?

De een na de ander komt me even troosten, zelfs de chirurg geeft me een aai over mijn wang. Het doet goed, maar hoe was het toen bij haar? Nee, ik ben niet bang dat ik ook nooit meer wakker word, daar huil ik niet om. Ik huil om haar, hoe zal het overgaan voor haar zijn geweest?

Ik krijg er geen antwoorden op, maar voel haar heel dichtbij, rustig, troostend en lief. Is dat haar antwoord?

Het wachten gaat door, pas na twee en een half uur mag ik naar de OK.

Weer die lieve anesthesiste, die boven mijn hoofd fluistert: 'denk maar aan wat moois, iets fijns, dan word je straks veel blijer wakker'. 

Ik bedacht hoe fijn het zou zijn om straks even met de hele familie samen te zijn als ik wakker werd. 

En zo vloog ik weg in de heerlijke rust van de narcose.

Wakker worden, alles is achter de rug. Weer tranen die worden begrepen en mogen vloeien.

Wachten totdat ik weer naar de afdeling terug kan om verder te slapen.

Pas vandaag, nu ik weer thuis ben, lees ik over de dag van Nationale Rouw en alle meningen daarover.

Mening? Hoe kan het slecht zijn voor het verdriet in de wereld dat hier, vanuit saamhorigheid, positieve energie wordt gestuurd? Houdt die energie zich aan landsgrenzen, welnee, die verspreidt zich over de wereld naar al die plekken waar troost nodig is. De troost die ik gisteren ontving gaat door naar al die mensen die troost nodig hebben, om welke reden dan ook, om welk verlies dan ook, zelfs van die mensen om het verlies van hun mens-zijn, hun menselijkheid.

Zijn zij niet degenen die het meest hebben verloren?