Herinnering en Tzolkin

De laatste tijd zag ik steeds beelden uit het verre verleden en ik begreep niet zo goed wat ik daarmee moest. 

Plotseling zat ik een kleine veertig jaar terug naast het ziekenhuisbed van een jongeman die zich ernstig had verwond door een slip met zijn ‘tuffli’, zijn brommer. Ik werd onverwacht uitverkoren om een nachtdienst te draaien en bij hem te waken. Nachtdiensten waren lang in het Zwitserse ziekenhuis waar ik toen werkte, er was geen avonddienst! De nachtdienst begon om 19.00 uur met een overdracht op alle drie de afdelingen, mannen-, vrouwen- en klassen afdeling. Dat was meestal wel in een halfuurtje gepiept en dan begon de lange zit, patiënten waren verzorgd voor de nacht en kregen alleen nog medicatie en natuurlijk een po of begeleiding naar het toilet. Verder werd er regelmatig een ronde gelopen en uiteraard werd er geholpen als iemand had gebeld. Dit hele toneel ging aan de dag-verpleegkundigen voorbij omdat er drie vaste nachtzusters waren die deze dienst al jaren met elkaar deelden. Een zuster en een hulp per nacht.

Nu was ik als extra kracht nodig om de jongeman en vooral zijn verbrijzelde arm in de gaten te houden. Eigenlijk hoorde hij thuis in de universiteitskliniek in de stad verderop, maar daar hadden ze op dat moment geen plaats voor hem.

Mijn belangrijkste taak bleek hem te kalmeren, zijn angsten  niet wegwimpelen maar hem de ruimte geven om erover te praten. Prachtige indringende gesprekken hebben we gehad. Gezongen hebben we ook samen, al weet ik niet meer welke songs wij deelden. Toen hij eindelijk even in slaap zakte, wilde ik graag even mijn benen strekken op de gang maar hij werd meteen wakker en smeekte me om hem niet alleen te laten. Dat heb ik niet gedaan die lange, lange nacht.

Ik vroeg me af waarom die beelden plotseling terugkwamen en wat ze me wilde vertellen. Net als vele andere herinneringen uit die tijd: de wandelingetjes met het 2 jarige dochtertje van een vriendin dat huppelend over ‘Biene Maja’ zong. De zoektocht die ik jaren later, als echte detective, maakte om haar en haar moeder nog eens terug te zien.  De moeite die ik er toen mee had dat de moeder geen contact meer wilde na zoveel gedeelde momenten, zowel daar als in Amsterdam toen ze een weekje hier was met zus en zwager.

Na een paar dagen met dit soort herinneringen besefte ik dat we weer op toon 1 van de Tzolkin zijn begonnen aan de uiterste linkerkant van de kalender. Deze periode gaat over het verwerken van het verleden en ook al denk je dat je dat wel hebt gedaan ooit, toch komt er iedere keer weer een stukje langs dat aandacht wil. Aandacht voor de emotie die er nog aan hangt, omdat die vanuit je on(der)bewuste nog veel invloed op je huidige denken en handelen kan hebben. De eerste wavespell in de energie van Draak gaat over het verzorgende in je maar vooral over de zorg (of het tekort daaraan) die je voor jezelf hebt of durft te vragen.

Voor mij maakte dit het doel van mijn herinneringen duidelijk, in die tijd ging mijn zorg alleen maar naar anderen en ook al is dat in de loop van de vele tussenliggende jaren wel veranderd, blijft het een valkuil voor me: mag ik zorg aan mijzelf besteden of gaan de anderen voor? 

Daarnaast mag er nog een ander stuk in mij geheeld worden en dat zit ook direct aan deze herinneringen gekoppeld: het doorvoelen en uiten van verdriet. Als pleeg mocht je niet huilen, daar moest je de sterke zijn. Dit sloot mooi aan op wat ik van huis uit had meegekregen.  

Tegenwoordig weet ik beter, maar het kost me nog steeds moeite om emoties diep te doorvoelen en te uiten als er anderen in de buurt zijn.

Ik heb ondertussen wel geleerd te accepteren dat mensen soms even en soms heftig deel uitmaken van je leven om daarna weer vertrekken, zonder dat de reden duidelijk is.

Zo werkt het in de Tzolkin, de linker helft voor het verleden en het oogsten van wat je ooit gezaaid hebt.

Het midden, de ruggengraat, gaat helemaal over het nu, het integreren en afstemmen van wat is geweest en wat gewenst is in de toekomst.

En de rechterhelft waarin de zaden worden gelegd voor nieuwe creaties, noem het de toekomst, op weg naar nieuwe doelen. 

Mooi om de spiraal van het leven zo te ervaren. Telkens weer het ritme: verwerken, steeds in een diepere laag. Zijn in het nu. Zaaien voor de toekomst.