Begraven.

Vanmorgen sms’te ik een vriendin: ‘we gaan zo een vriendin van Henk begraven’  haar antwoord ontroerde me: ‘ik wens jullie een mooi afscheid’.

Het werd een heel mooi en bijzonder afscheid van een bijzondere vrouw. Zij heeft gekozen om in het oosten van het land bij haar vader in het graf te worden begraven, daarom gingen we bijtijds op pad. Een prachtige rit door alle herfstkleuren in de nevel met een zonnetje dat daar doorheen wilde breken. Op de snelweg passeerden we een rouwstoet en Henk wist meteen dat dit haar stoet moest zijn. Ik kreeg het ijskoud en voelde de hoge energieën om  haar heen en het verdriet rond haar overlijden bij de mensen in de volgauto’s.

Wij reden door en kwamen geen files tegen waardoor we ruim op tijd ter plaatse waren. Tijd voor een broodje en wat drinken dat we van huis hadden meegenomen. De rouwstoet kwam langs rijden en het was inderdaad de stoet die wij onderweg waren gepasseerd.

Zo langzamerhand liep het parkeerterrein vol. Naarmate de zon warmer begon te schijnen kwam iedereen uit de auto en was er tijd voor een korte ontmoeting met diverse collega’s van Henk.

De afscheidsbijeenkomst was in een eenvoudige en sfeervolle ruimte en vanaf de eerste muziektonen kwam de energie van de overledene tussen de aanwezigen. Moeder, broers, zussen, vrienden en collega’s vertelden hun belevenissen met haar. Uit die verhalen bleek nogmaals wat een krachtige en bijzondere vrouw zij was, die tijdens haar korte en heftig pijnlijke ziekbed zelf deze bijeenkomst nog heeft geregeld.

Er was live gitaarmuziek en een soliste zong: ‘The Rose’ van Bette Midler, de rillingen liepen over mijn rug zo mooi, ieder woord helder verstaanbaar.

Als laatste sprak een dominee en ik was diep onder de indruk, hij sprak over een deel dat van een mens overblijft na overlijden dat verbonden blijft, het contact met de hogere sfeer, het alwetende, door sommigen god genoemd. Hoe we antwoord op vragen over de dood pas zullen krijgen als de vragen over het leven zijn beantwoord.

Hij vertelde het verhaal van de stervende rups die afscheid neemt voordat hij zich inkapselt in een steenhard wordend omhulsel en hoe dit steentje in de warmte van de zon openbreekt en hoe een prachtige vlinder de vleugels uitslaat. Kortom een verademing na alle dogma’s die ik uit die hoek gewend was.

Bij het graf speelde iemand trompet en we namen afscheid van een met bloemen bedekte kist die in de intimiteit van de familie aan de aarde zou worden teruggegeven.

Wij besloten om niet meer naar de bijeenkomst in het restaurant te gaan en stapten in de auto. We reden via binnenwegen over de Veluwe, waar we nog een wandelingetje met Donja maakte. Zo mooi deze oranje, roodgele, felgele en diepgroene wereld in de lage zon, terwijl de nevel alweer uit de grond opsteeg.

Het was een lange dag, waar ik nog vaak aan terug zal denken, zo mooi, zo warm en zo samen.

Else Rose bedankt dat we zo afscheid mochten nemen.