Een troostvolle gedachte

Gisteren in het stille begin van de nacht ging ik op pad, ik liep in een prachtig bos en genoot van het warme zonlicht en de verkoelende bries. Niet te warm niet te koud gewoon fijn. Ik luisterde naar alle kleine geluiden om me heen, het scharrelen van vogels tussen het oude blad op de grond, het stilletjes fluiten van een koolmees, het tikken van een specht in de verte en nog heel zachtjes en ver weg kinderstemmen. Langzaam kwamen de geluiden dichterbij, ze waren niet vrolijk. Eindelijk zag ik de kleintjes door de bocht in het pad naar me toe komen, ze huilden van angst want ze waren verdwaald.
Het waren een jongetje en een meisje en ze waren zo blij om me te zien, een volwassene die ze naar huis kon brengen, ze kropen meteen dicht tegen me aan en ze voelden zo vertrouwd. Ik keek ze een voor een goed aan en dacht iets te herkennen en langzaam besefte ik dat zij mijn ouders waren. Ik praatte wat met ze en ik vroeg ze wat hun toekomstplannen waren, wat ze wilde worden als ze later groot waren.
Ook  al liepen ze hier samen hand in hand, hun toekomstvisie was zo verschillend.  Het meisje koos voor de besloten veiligheid van een gezinnetje. Hij wilde zijn vele talenten aan de wereld tonen en erop uit trekken.
Ik gaf ze allebei een boodschap mee waar ze in de loop van hun leven nog eens aan terug konden denken en toen nam ik ze bij de hand en hielp ze de weg naar huis terug te vinden. Daar namen we ontroerd afscheid.
Langzaam kwam ik terug in het hier, diep ontroerd en aangeslagen door deze ontmoeting.

Door deze prachtige meditatie van Pamela Kribbe uit haar ‘gesprekken met Joshua’ is mij zoveel helder geworden over de dualiteit die ik altijd voelde in mijn vroegste jeugd, maar die nooit werd uitgesproken. Twee liefdevolle mensen met zulke totaal verschillende wensen voor hun toekomst en die van hun kinderen, die elkaar nooit echt hebben gevonden maar naast elkaar en naar beste vermogen functioneerden. Ik begreep dat de boodschap die ik mijn moeder mee gaf, alles te maken heeft met de emotionele erfenis die ze mij in dit leven heeft meegegeven en waar ik nog altijd niet helemaal los van ben: ‘ik mag er zijn’

De boodschap aan mijn vader was simpel: ‘kies voor je eigen geluk’ ook een waar ik nog regelmatig mee worstel.

De rest van deze channeling van Joshua is zo verhelderend over hoe wij enkel door zelf te groeien naar wie wij eigenlijk zijn, door alle ballast die we hebben meegekregen stukje voor stukje te verwerken en steeds verder te groeien, een pad banen voor diegenen die we zo graag verder willen helpen, alleen door het uitzetten van dat spoor en door ze de ruimte te geven om op hun tijd dat spoor te volgen.