Laptobben

Lezen, lezen over allerlei onderwerpen totdat mijn hoofd tolt omdat ik niet meer aan mijn eigen gedachten toekom, dat is wat internet met de soc. netwerken vaak veroorzaakt. Zeker in een periode dat het  lijf niet zo best wil, val ik gauw in die kuil.

Brengt mij meteen bij de vraag hoe lang je verantwoordelijk blijft voor een post die je hebt gedaan. Ik heb allang mijn ding gedeeld en het gaat maar door, kan ik mij gewoon terugtrekken? Die etiquette is nog nergens beschreven.

Hoe gaat het met de vrienden van vlees en bloed? Hoe gaat het met het lid van de vereniging dat ik nog terug moet bellen vanwege onvrede en boosheid bij hem? Gisteren belde ik een uurtje met mijn vriendin en daarna liep het zweet over mijn rug van vermoeidheid en ik zat te tollen op de bank, een overbekend gevoel van moeheid, dat ik dacht overwonnen te hebben, het monster laat zich weer even voelen.

Ga ik niet genoeg in verbinding met mijn weten? Of juist teveel en wil ik me er via de laptop voor afsluiten? Wat voegen alle meningen van al die mensen nou eigenlijk toe aan mijn leven en wat voegen mijn opmerkingen toe aan dat van hen? De hoogste tijd voor een time out, maar hoe leg je dat uit aan mensen die echt zitten te wachten op dat ene respectje of die ene smiley van mij?

Ga ik streven van deze verslaving af te komen door gewoon de laptop dicht te klappen en pas vanavond laat weer open te maken? Hoewel? Ik moet nog mailtjes sturen naar mijn mede bestuurslid van het koor, omdat het adressenbestand niet klopt en we een manier moeten vinden om iedereen op tijd op de hoogte te stellen van wijzigingen in optredens e.d.

Ik had vandaag weer naar ons chateautje onder de bomen gewild maar het weer valt tegen en dan heb ik daar niets te zoeken. Zelfs de hond vindt het dan niks daar, want het is te nat om buiten te liggen en in de voortent is nog minder ruimte dan hier in ons volle huisje. 

Dat huisje waar eindelijk de rust terugkomt , door het steeds in een diepere laag op te ruimen, uit te zoeken, nog even te voelen en dan in liefde te weggooien. 

Op diezelfde manier gaat het opruimen en ordenen van emotionele ballast. In steeds weer de energie van dit moment komt er een herinnering boven, die gevoeld en beleefd wil worden, waarna die in liefde weggelegd kan worden, totdat die zich, in een nieuwe energie, weer even manifesteert. Steeds lichter en luchtiger wordt de bijbehorende emotie, tot het moment waarop het gevoeld en weggelegd wordt met een liefdevolle glimlach. Dat is het moment dat er ruimte komt. Ruimte voor stilte of een nieuwe klank, maar dan een resonerende toon die hoort bij de trilling die jij op dat moment bent.

Zo werkt het van chaos naar rust glijden en vaak loopt dit synchroon aan het wegwerken van chaos in de materie. 

Carla

naar de website