Een gewichtig verhaal

Het blijft me verbazen hoe alles steeds meer in eenheid van energie gebeurt.

Vanmorgen lag ik wat te sudderen in niet-gedachten, blij dat ik weer in de rust van de natuur terug ben na een dagje in ons stenen huis. In dat huis staat het apparaat waarmee ik al levenslang een haat/liefde relatie heb: de weegschaal. 
Ik was teleurgesteld dat er nog geen december-kilootje af was, terwijl ik met ons leven op de camping toch echt veel meer beweging heb en mijn lichaam zich beter zelf op temperatuur moet houden. Niet dat we het koud hebben in de caravan, maar iedere klus in de voortent is een klus in de koelkast waarbij ik geen jas aantrek.

Terwijl ik me daar mee bezig hield kwam natuurlijk de gedachte: 

‘wat maakt het uit?’ Het gaat goed met mijn gezondheid, ik begin steeds meer in evenwicht te komen na het rumoer van de afgelopen weken. 
Ik vind veel bevrediging in de contacten die ik de laatste weken, via 
foto-reading van dieren, heb met hun baasjes en ik merk dat ik me weinig aantrek van het ongelovig uitdagen van een enkeling. 
Steeds sterker in vertrouwen.

Wat maakt dan dat die kilo’s altijd op de achtergrond in mijn hoofd zeuren? 

Ik kan me niet herinneren dat het vroeger in het gezin een onderwerp van gesprek of afkeuring was. Mijn moeder riep altijd: ’wij hebben nou eenmaal zware botten’ als gewicht aan de orde kwam en zette weer een bord Brinta, met suiker en warme melk voor mijn griezelende neus.

Plotseling voel ik me het klein meisje, een jaar of drie denk ik, opgetild door de favoriete oom, die meteen roept: ’zo, die heeft lood in haar broek’. 

Waarom heeft mij dat zo geraakt dat ik het nu, ruim een halve eeuw later nog weet en voel?

Er kwam een nieuw beeld voorbij van een zogenoemde suikerbaby in de couveuse. Suikerbaby, omdat de moeder zwangerschapssuiker had. 
Zo ’n kindje ging ter observatie een dag de couveuse in en dat was een lachwekkend gezicht, zo ’n te grote en te zware baby plemp in een glazen kastje, beslagen van het condens, tussen de premature mini baby’s.

Een flits. 
Vertelde mijn vader niet altijd dat hij nooit van die oude-mannen-rimpel-baby’tjes had gehad, maar dat zijn kinderen meteen te hanteren waren? 
Mijn moeder vertelde altijd dat zij tijdens haar zwangerschap van mij gestopt was met suiker in de thee en de geboortebriefjes uit de kraamkliniek gaven verder duidelijkheid: zowel mijn broer als ik wogen ruim 9 pond bij de geboorte!

Zou het kunnen dat toen ik daar als mega-baby in mijn wiegje lag er door goed bedoelende verzorgsters, hard gelachen was of dat er een negatieve houding naar mij toe was geweest? 
Zou dat de basis zijn van het gevecht met gewicht?

Dit alles begon een verhaaltje te vormen in mijn hoofd, terwijl ik op fb even de nieuwe berichten las. Een bloemlezing uit die verhalen:

• Opzoek gaan naar de gedachte achter de gedachte
• Het loskomen van oude overtuigingen in de afgelopen maand
• En natuurlijk mijn Tzolkin vriend: de Gele Mens dag energie, die mij uitdaagt, bijvoorbeeld om af te rekenen met oude overtuigingen.

Gelukkig is het een rustige dag, zowel buiten als binnen en heb ik tijd voor een stapje verder in bewust worden van storende overtuigingen. 
Nu bewust is gemaakt waar het vandaan komt, hoef ik deze overtuiging alleen nog maar even om te zetten naar een nieuwe……..