Woede: versleuteld verdriet

Vandaag liep ik totaal onverwacht tegen een familie gedoetje aan en ik voel de pijn van mij en de ander.

Na het overlijden van mijn zus, ruim zeven jaar geleden, heeft mijn neefje van toen bijna dertig besloten om mij als zondebok uit zijn leven te bannen. Niet omdat ik iets aan de dood van zijn moeder kan doen, maar gewoon omdat er tegen iemand aangeschopt moest worden. Ik was stom verbaasd want in mijn beleving hadden we een driekwartjaar na het overlijden van zijn moeder nog een leuk samenzijn in Frankrijk voor het huwelijk van zijn zus. 

Een paar weken later wilde ik iets met hem delen en toen bleek het telefoonnummer dat ik van hem had van zijn ex vriendinnetje te zijn. Pijnlijk, maar ik voelde me niet schuldig, want hij had me nooit een ander nummer doorgegeven. Toen we dat per mail bespraken kreeg ik te horen dat hij het erg fijn had gevonden dat hij een tijd niets van me had gehoord en dat hij dat graag zo wilde houden. Ik was perplex, ik dacht dat het een tijdelijk iets zou zijn. Ik heb geschreven dat ik zijn wens zou respecteren, maar dat onze deur altijd open zou staan als hij langs wilde komen. 

Nooit meer iets van hem gehoord, jammer maar alles went.

Vandaag zag ik op de tijdlijn van mijn zwager een serie foto’s van diens kleindochtertje, de dochter van mijn Franse nichtje, in Madurodam. Het ontroerde mij omdat dit meiske zo op haar moeder lijkt. 

Ik bedacht dat ik nog een foto had van een uitstapje dat ik met mijn ouders, nichtje en neefje had liggen, waar we op hetzelfde spoorbruggetje staan als mijn achternichtje nu.

Ik voegde die foto toe en had even een babbeltje met mijn zwager. Later zag ik dat mijn nicht ook nog een opmerking had geplaatst en wilde die gaan bekijken. Toen kwam ik er pas achter dat mijn zwager de tijdlijn van mijn neef had gedeeld en dat mijn bijdrage ook op diens tijdlijn te lezen was.

Nou niet meer want neef-lief heeft de foto en mijn opmerkingen verwijderd en dat doet me intens pijn, want ik snap het niet. 

Nog altijd snap ik niets van zijn beslissing.

Tijdens een kort wandelingetje met de hond, begreep ik plotseling dat het nog zijn woede om het overlijden van zijn moeder is. 

Zijn woede is eigenlijk verdriet en hij wil nog steeds iemand zijn pijn laten voelen en wie is daar beter geschikt voor dan zijn tante? 

De tante die altijd gek op hem was en omgekeerd hij op haar. 

Nou het is gelukt ik voel zowel zijn als mijn pijn, niet lekker maar zo kom ik weer een stap verder in accepteren dat het is zoals het is.

In dit hele verhaal herken ik de energie van de Tzolkin, we zijn bijna aan de midden-kolom toe, het nu waar verleden en toekomst zich laten voelen. Vanmorgen al doordat ik, via een post in een fb groep, werd herinnerd aan de zelfdoding van mijn koormaatje twee jaar geleden en nu met deze botsing.

Vandaag regent het reinigend, binnen en buiten.

Terug naar Heel Jezelf