-In Lak'ech Ala K'in-

Het wonder van een ontmoeting, die een transformatie werd

Ik begrijp er iets meer van.

Maandag heb ik een heerlijke dag gehad met een fb-vriendin, die ik alleen een paar keer in groepsverband had ontmoet. Het werd een dag van pure herkenning, thuiskomen en genieten met een gelijke.

Tijdens de rit terug naar huis voelde ik mijn kruinchakra zo wijd open staan als ik zelden heb meegemaakt en de verbinding met boven was zo intens, dat ik blij was dat ik niet werd gestoord doordat de autoradio het niet deed en ik de tomtom kon afzetten omdat de auto zelf wel weet hoe die thuis moet komen.
Ik herinner me een prachtig, bijna sprookjesachtig, beeld vanaf een hoge overgang op het Prins Clausplein: al die lichten, rood en wit, die langzaam onderlangs kwamen rijden.

Eenmaal thuis zat ik met een onnozele grijns op mijn gezicht na te genieten, na te dromen bijna, van wat er allemaal was gebeurd tijdens ons samenzijn. 

Dat is iets wat ik wel ken, dat heb ik wel vaker na een fijne ontmoeting, maar dit houdt niet op.

Gisteren ben ik verdwaasd en wel teruggegaan naar de camping naar Henk en Donja, heerlijk om weer samen te zijn. Tijdens het wandelingetje naar de caravan toe werd ik alom begroet door de koolmezen. Zij hadden me gemist, want de voederplaatsen waren niet gevuld.

Donja liet mij toe in een behandeling nadat ik een ontstoken klier in haar hals had ontdekt. Dat is grote uitzondering, want normaal helpt ze zich liever zelf.

We hebben samen naar de 10 km heren gekeken, nou ja ik heb begrepen dat de tv aanstond en dat het leuk was voor de liefhebbers. 

Ook hier houdt het niet op, ik hoor dat er gesproken wordt, maar het komt niet binnen. Ik wil wat vertellen maar kan de woorden niet vinden, echt geen enkel woord.

Ik heb vannacht heerlijk geslapen in de stilte van de camping, maar mijn hoofd blijft verstopt in een dikke wolk van rust. Ik zit in een verstilling, kijk af en toe op fb en heb geen idee wat ik aan zinnige woorden heb toe te voegen en waar ik dat wel probeer komt er totale kul uit mijn toetsenbord.

Ik ben voor het eerst in mijn leven echt zonder gedachten, zonder fijn of niet fijn, zonder enig oordeel, alleen maar verbazing: waar ben ik gebleven. 

De ik, die ik ken en waar ik het zo moeilijk mee kan hebben? 

Terwijl ik dit schrijf, kom ik er niet eens aan te pas, alles gebeurt buiten mijn ik om.

De hele maandag, maar zeker de intense omhelzing bij het vertrek, heeft als healing gewerkt.

Alles in mij is in een nieuwe balans terecht gekomen, een nieuwe balans met de Bron, waartegen ik me zolang heb verzet. Ik gun mij de tijd om dit te laten indalen in mijn aardse zijn en hoop mij binnenkort weer te kennen.

'Ik ben jij en jij bent mij'

In Lak'ech Ala K'in            voor de Maya 

Namaste                            uit Oost- India

Wiracocha                         voor de Inca’s

Mitakuye Oyasin                voor de Lakota.